De nieuwe geboort

[p. 13]

VII

Toen de stem zonk die dit opleggen moest
zag ik de vijanden in het hart treden:
machtloos voelde hij wat ze hem aandeden
en de velden van zijn vrede verwoest.
Want hij werd vol en voller van een woest
blind volk en gansch ingenomen door wreede
begeerte' en afmattende heftigheden:
ik zag niet, hoe hij ze verjagen moest.
De tijd was 't van der schaduwen verdiepen,
de nacht kwam met de ongeweten holen
waarover we vergeefs den morgen vragen:
ik waakte bij mijn hart, toen alle sliepen
en dacht ‘wat zal dat arme oproerge dolen
in wat nu dalen gaat met zachte slagen.’