De nieuwe volkskunst
Jef Last
‘De nieuwe volkskunst’, ziedaar voor mij, na zooveel mislukte pogingen op het gebied van volkszang, volkstooneel, volksmuziek enz., de beteekenis van de nieuwe Russische film. Kunst voor de massa, waarin de massa zelf de voornaamste acteur is, kunst die ontstaat in samenwerking van talloos velen, niet in de studeerkamer van den enkeling, kunst die de machine, het tempo en het aanzien van onzen tijd volkomen aanvaardt en daaruit schoonheid schept.
De Russische filmregisseurs zijn geweldige kerels: van de stokpaardjes der Franschen, Zweden, Duitschers en Amerikanen maken zij volbloed renpaarden, maar de schoonheid der paarden valt pas op, als de rit is afgeloopen. Die rit echter is het beleven der broederschap, is de menschelijkheid zelve. Ik ken geen kleinzieliger bestuursmaatregel dan het verbieden der Russische meesterwerken in ons land en ik prijs mij gelukkig, dat ik als leider van den filmdienst van het Instituut voor Arbeiders-Ontwikkeling er toe heb kunnen bijdragen de schoonheid van de Russische film tot in de kleinste plaatsen van ons land te doen waardeeren.
Auteursrecht onbekend