In de webbe der tijden

[p. 11]

Liedjes

I

Zoo strakblauw was de lucht niet sinds veel jaren;
de zon schoot haar pijlen op stad en land;
geel verdorde de wei; de korenaren
vergeelden vóór het rijpen; zwart verbrand

kon de aarde geen vrucht tot wasdom brengen
en ook het tooverachtig wolkenspel,
Hollands eigenste schoonheid, had het zengen
vermoord. Leeg als d'aarde was haar gezel

de lucht. In valschen schijn van feestlijkheid
pronkten des daags de stralende landouwen,
terwijl alom millioenen manne' en vrouwen
vertwijfeld, zonke' in doffe beestlijkheid.

Het verstand slaagde niet, om saam te vatten
dien hellen gloed, dat alverslindend licht
in één bewustzijn met de angst der zatte' en
den haat, verkrampend der maagren gezicht.

Dit gaf 't onwezenlijke aan de dagen;
het hart kon hun benauwenis niet aan:
in plaats van zich in hun doolhof te wagen,
bleef 't, angst-bezeten, bij den ingang staan.

1935

II

Paaschzonne die ondergaat
aan wolkloozen hemel;
van beneden stijgt Zondagsgewemel
uit de luide straat.

[p. 12]

 

Hard en strak het seizoen,

 

dat, weleer, was doorgeurd en doorklonken

 

van bloesems als zonnevonken

 

tusschen guirlandes teergroen.

 

 

 

‘Christus is opgestaan’.

 

Begint nu zacht een nieuw leven

 

van elkaar nad're' en vergeven?

 

Men ziet het den menschen niet aan.

 

 

 

O ijzerharde nood!

 

O hunkring naar eindelijke ontspanning!

 

O somber-verbeten bemanning

 

van dit schip, varend naar den dood!

 

 

 

Paschen 1934

III Vroeg Voorjaar

Door 't vensterglas koesterende stralen
uit hoogen koepel tot mij nederdalen.

Weldaadge stralen van eersten voorjaarsdag
uit een lucht, uitgespanne' als blauwe vlag.

In den wind wappert frisch-gewasschen goed.
Vogels vliegen zon en wind te gemoet.

De weiden slapen nog, dofgeel en grijs;
winterkoren tusschen hen groent, stukje paradijs.

O dankbre vreugde, dat ik nog eens het ontwaken
beleven mag, deel hebben aan 't groot ontslaken.

O dankbre vreugde, dat in mij iets bewust
den lach meelacht der moeder, die vader wakker kust.

Uit diepte oneindig heeft zijn straal ook mij gevonden,
met eeuwigheden ben ik in opstandingsvreugd verbonden.

[p. 13]

IV

Zomer was het en laat namiddaguur
Triomfantelijk stond te pralen
de blauwe koepel jong en puur.
Een koele wind leek 't ademhalen
der trotsche, ongenaakbare natuur.

De merel was even stil geweest,
nu begon hij weer luid te zingen;
ter eere van het gouden zonnefeest.
Zijn lied deed denken aan 't geklir van klingen,
meer dan aan zang van zachtgeverderd beest.

Onbewust van menschlijk leed,
van wanhoopsgolven, die al hooger stuwen,
van wanhoop, die het hart der menschen vreet,
bloeide dat brandend namiddaguur
voor zich, totdat zijn pracht begon te luwen
en verbleekte zijn gouden vlammenvuur.

V

Zoetheid van het volzomersche getijde,
verstrengeling van 't levende tot krans
van schoone harmonie; elf-lichte dans
van wolkjes om onzichtbren lichtgod; wijde

aardsche, nog wijder hemelvelden,
afgestemd op eenzelfde grond-akkoord:
rust-in-verzaliging. Draagt gij het Woord
der Waarheid? Weet gij 't geheim, waar 't aan ontwelde

in dit getij van gouden rust?
Of zijt g'een drogbeeld, boven 't zijn gespannen,
dat is: smartelijke verwrongenheid;
is enkel dit; fel haatleven bij mannen,
wanhoop bij vrouwen in wie werd gebluscht
der liefde gloed door vloed van bitterheid?