In de webbe der tijden

[p. 5]

In de webbe der tijden

[p. 6]

In de webbe der tijden

I

Aan de webbe der tijden
is voortgeweefd;
er is moeilijk geleefd
onder veel lijden.

Het jaar verging,
de maanden, de dagen;
het was of hun trage
hand niet verder ging.

Totdat herfstigrood
bracht snel wègvallen;
nu zeggen allen:
‘Vrijheid is dood.’

II

Een vonkje van trillend leven
gevuld met rijk weleer,
dat eens, in sidderend beven,
werd gedompeld in scheemrige sfeer...

Dit veld is nièt verlaten,
God heeft het nièt gewild:
er zijn nog pleinen en straten,
waar de taak ons wachtend vindt.

1937

[p. 7]

I De Taak

Een schoone taak stond voor mij opgericht:
een der zeer edelen van ons geslacht
te beelden in haar wezen en haar werken
zóó dat de nevelbank rondom haar zwicht
en z'in àl haar lieflijkheid, àl haar kracht,
worde openbaar den zwakken en den sterken.

Halfweegs ben ik met deze taak gekomen.
De steenen bracht ik samen voor den bouw;
nu moet ik die tot schoonheid gaan herdroomen,
om recht te doen aan die volschoone vrouw;

dan zal 'k de taak weten te zijn volbracht
en vrij, mij wenden tot wat verder wacht.

vóór het schrijven van Rosa Luxemburg

II Kracht

Durft g' u vermeten
te zingen van het Eene-in-vele,
dat wat uitzweeft boven alle verschelen,
eeuwig rein en gaaf?
Gij in ontkrachting terneergezeten,
waar denkt ge aan?

‘'k Durf toch bestaan:
'k voel mij nièt vermeten;
hun adem kunnen de zwakke keelen
spannen tot sterk oktaaf.’

Mei 1935

[p. 8]

III Zekerheid

De avondzang
is niet minder schoon dan de morgenzang,
rijper zeker en misschien rijker:
kom hart, kom ziel: wat ook bezwijke, er
leeft in u nog een diepe drang.

1 September 1935