Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 244]

Een Vrouw

Heeft zij dien roep vernomen, dan moet zij wel vandaan
uit dezen tuin der zachte droomen van wel en wee;
zij moet haar bloemen laten en zij moet komen staan
van alle troost verstoken aan de leege kust van de zee.

Met al verlorener droomen gaat nu de ziel het hart
vervoeren, en alleene de wind mag met haar mee;
en vindt zij onderkomen voor haar verkleumde smart
dan roept haar toch weer buiten de witte vogel der zee.

Want liefde is onverzoenlijk en laat geen dag meer af,
en op dit eiland vindt zij nu nimmermeer haar vreê;
de rozen mogen bloeien en welken, maar het graf
van wie met liefde meegaat is ver in de vreemde zee.