Verzamelde werken. Deel 2. Verzamelde gedichten. Deel 2. De wilde kim. Een winter aan zee. Onderweg. Tegen de wereld. In ballingschap

[p. 174]

Samen ingesneeuwd

Oud sneeuwlicht door de ontdooide ruit...
hij staarde in dat dof gloren
van wat hem restte na haar dood:
het leeg lot hem beschoren
sinds hij vergeefs de stilte bad
eens nog haar stem te hooren.

En, in een dagdroom weggevlucht,
wou hij die kust weervinden
waar zij in lust en wrok elkaar
eens kwelden en beminden;
want ook haar sterven kon die bond
van oud zeer niet ontbinden.

Naar haar terug te leve' in àl
bedwelmder toebehooren
onder dat dak van hun weleer;
haar prooi als nooit tevoren
toen zij nog leefde: wanhoop gaf
die hoop nog niet verloren.

Terug naar dat oud dorp, naar dat
leeg huis teruggezogen:
bezetene, zoo liep hij snel
en met het hoofd gebogen,
en keek pas op toen boven hem
de eerste zeemeeuwen vlogen.

En daar - in zijn verleden voor
het laatst nog zichtbaar - lagen
duinrand en dorp, toen plotseling
zijn oogen niets meer zagen
dan nacht, en in het wilde weg
van overal sneeuwvlagen...

[p. 175]

 

Zachte verwarrende overval

 

vanuit het alvergeten

 

van den doodslaap, waardoor hij nu

 

- van geen droom meer bezeten,

 

geen weg meer wetend - zich verloor

 

in die nacht ongemeten:

 

 

 

weedoms domein, waar dooden wel

 

bij de grensovergangen

 

nablijven, door hun oude lust

 

en leed nog zoo bevangen,

 

dat zij hun hier nog levenden

 

bedwelmen met verlangen,

 

 

 

en hen betooveren tot zij

 

hun aardsche banden slaken

 

en, uitgetreden, doof en blind

 

dat grensgebied genaken

 

waar zij dan, nergens op bedacht,

 

bij hun dooden ontwaken.

 

 

 

Hij kwam er bij een open deur,

 

aan het eind van zijn krachten -

 

slaapzwaar leunde hij binnen, half

 

nog blind van die sneeuwjachten:

 

daar zag hij, levend, bij een schouw,

 

zijn doode, die hem wachtte.

 

 

 

Zij sloeg haar oogen op - en aan

 

haar blik was geen ontkomen -

 

en fluisterde, toen zij hem in

 

haar armen had genomen:

 

‘nu zijn wij samen ingesneeuwd -

 

wie had dat kunnen droomen...’

 

 

 

*

 

 

[p. 176]

 

Heeft zij uit haar betoovering

 

hem toch weer prijsgegeven?

 

Hij weet wel beter: wat hem hier

 

nog rest om te beleven

 

aan lief en leed, waar of met wie,

 

het werd hem om het even.

 

 

 

Want wie in Weedomsland al bij

 

zijn dood lief heeft gelegen,

 

vindt hier geen wellust meer die ooit

 

bedwelmt tot zulk een zegen -

 

geen lief meer, en geen dak meer, in

 

geen velden meer of wegen.

1945.