Verzamelde werken. Deel 2. Verzamelde gedichten. Deel 2. De wilde kim. Een winter aan zee. Onderweg. Tegen de wereld. In ballingschap

[p. 141]

De twee deuren

Ik blijf erbij, mijn heele leven:
er deugt geen woord of 't is vanuit
alleen zijn met mijzelf geschreven.
Nooit dan in eenzaamheid ontsluit
- en elke keer weer onverwachter,
als stond mijn inkeer op de tocht
der eeuwen - zich die deur, waarachter
altijd een ruischen en, mij docht,
loopen en momplen was. Wat wonder,
dat dan mijn oor voor leuze of leer
doof blijft, en ik mij hier afzonder -
In dit vertrek ging niets te keer
of ik wist zeker, dat de woorden
- zin of waanzin, taal of wartaal -
ergens het inslapen verstoorden
der goden, waar zij in hun zaal
liggen met hen, die zij zich kozen
uit onze voorgeslachten - met
de droomzwaren, de roekeloozen,
die door geen wereldlijke wet
ooit tembaar zijn geweest. Wat zouden
mij andre gasten dan? Tenzij
- als bloed en huid den droom benauwden
en in verwarring brachten - zij,
die door de straatdeur komt: geen schade
of schande maakt haar wijs; zij is
mijn zorgelooze, mijn nomade -
de kamer gaat naar wildernis
en naar een vuur van takken geuren
als zij hier binnenkomt, en naar
rondom nabij gelokte dieren
als zij haar kleeren hier en daar

[p. 142]

 

laat liggen; en als, uren later,

 

zij warm in slaap nog, ik ontwaak,

 

ben ik genezen, en benader

 

vernieuwd weer de eenzaamheid.

 

Wat raakt

 

een wereld, die haar taal laat temmen,

 

mijn taal dan, en hoe zou haar leer

 

mijn stem ooit richten naar snauwstemmen?

 

Ging zij, die kwam, dan was ik weer

 

alleen hier met mijn eigen leven

 

en bij die deur van het geheim,

 

en wist: nooit heb ik iets geschreven

 

dat rijmde of zong ook zonder rijm,

 

als ik niet, of mijn hart ook klaagde

 

dat het te kort kwam, wachten bleef

 

en het alleenzijn er op waagde -

 

en dat blijft waar, zoo lang ik leef.

1942.