Okkie en zijn vriendjes

[p. 23]

De vriendjes

Okkie haalt een rietfluitje onder zijn kiel vandaan.

Hij zet het aan zijn mond en hij begint te blazen.

'Fuut! Fuut! Fuut!' klinkt het door het stillebos.

En de echo in de verte roept het geluid zachtjes na: 'Fuut! Fuut! Fuut!'

Okkie kijkt nieuwsgierig alle kanten uit.

En hij legt zijn hand achter zijn rechter oor, om beter te kunnen luisteren.

Ziet hij wat?

En hoort hij wat?

Ja zeker!

Hij ziet tussen de bomen door, een massa kleine zwarte wezentjes!

En hij hoort het kraken van de dorre takken onder de voeten van die wezentjes!

Zeg eens: wie zijn die wezentjes? Dat raad je da delijk! 't Zijn Okkies vriendjes, de jongens en meisjes uit het kabouterland.

Voorzichtig komen ze na der bij.

[p. 24]

Ze gaan in een kring om Okkie heen staan. En ze roepen, precies tegelijk: 'Dag Okkie!'

'Zo baasjes,' zegt Okkie. 'Zijn jullie daar, hè?

Dat is best opgepast, hoor! Luister eens. Ik moet van a vond een aardig karweitje opknappen. En dat kan ik alleen niet af. Willen jullie me helpen?

Ja?'

Een flinke kabouterjongen komt een stap naar voren.

[p. 25]

Hij heet Kareltje Oliebol.

'Okkie,' zegt hij vrolijk. 'We willen alles voor je doen. We zouden zelfs de maan voor je van de hemel halen, als je dat wou!'

'Braaf zo, Kareltje,' zegt Okkie glimlachend.

'Maar ik heb de maan niet nodig. Ik moet wat anders hebben. Zeg eens, hebben jullie in het bos wel eens glimwormpjes gezien?'

Twaalf stemmetjes geven antwoord.

'Wel zeker, Okkie!' roepen ze. 'Er zijn er genoeg hier in de buurt.'

'Mooi zo,' zegt Okkie. 'Dan moeten jullie er eens dertig van de grootste voor me gaan zoeken.

Zou dat gaan?'

'Natuurlijk, Okkie,' zegt Kareltje. 'Maar... wat wil je met die beestjes gaan uitvoeren? Heb je misschien geen licht genoeg in je kamertje?'

'Ik heb licht, zoveel als ik nodig heb,' zegt Okkie. 'En wat ik met die glimwormpjes ga doen... dat zal ik jullie over een uurtje laten zien.

Maar nou zoeken, baasjes! Mars!'

'Vooruit!' roept Kareltje Oliebol.

[p. 26]

In een ommezien zijn de twaalfkleine kaboutertjes verdwenen.

Okkie kijkt de anderen eens aan.

't Zijn er tien.

'En wij, Okkie?' vragen ze nieuwsgierig. 'Wat moeten wij doen?'

'Jullie,' zegt Okkie. 'Jullie plukken voor mij ieder een mooie bloem. En anders niets! Pas op, ik tel tot drie. En als ik klaar ben, wil ik niemand meer zien, hoor! Een... twee... drie...!'

[p. 27]

Wip! Hop! Weg!

Met een is ook het laatste stel verdwenen!

Okkie wrijft zich in zijn handen van plezier.

'Mooi zo,' zegt hij. 'Dat gaat best! Over een poosje branden de ballonnetjes van Rekkie allemaal. Mooi zo...!'