Draadlooze oogen

(1928)–Leonard Roggeveen– rechtenstatus



[pagina 257]
15 Besluit. Natuurlijk! 't Was te verwachten: de ‘Telefoon’ en de ‘Nieuwsgierige Lezer’ gaven een extra-editie, den volgenden morgen om zes uur al! De twee journalisten hadden den heelen nacht zitten zweeten en zwoegen. Persoonlijk waren ze nog op onderzoek uitgetrokken. En zoo hadden ze vernomen, dat er...... bij de ‘New Amsterdam Taxi Onderneming’ een chauffeur zonder opgave van nadere verblijfplaats sinds Donderdagmiddag spoorloos was verdwenen! Verder hadden ze foto's machtig weten te worden van mr. Stanley, van commissaris Fleischmann en van Hans. En die prijkten nu, met mooie randjes er omheen, tusschen de opzienbarende artikelen! Om één uur 's nachts hadden ze mr. Stanley nog eens duchtig geinterviewd en ze hadden gehoord, dat de levende beeldjes in den televisor weldra ook zouden kunnen spreken! Om twee uur hadden ze nog een onderhoud gehad met den commissaris, en die had ze geduldig nog eens alles verteld, wat hij wist. Zoo waren de extra-editie's je dàt geworden!
[pagina 258]
Heel Amsterdam verslond ze! En...... de Marstelevisor van mr. Stanley was op slag beroemd! Zóó beroemd, dat mr. Stanley vóór twaalven al vijf vertegenwoordigers van groote radio-fabrieken bij zich had, die alle vijf zijn uitvinding voor fabelachtige prijzen wilden koopen! Hans glom, toen hij de ochtendbladen gelezen had! En met hem glommen alle Lippianen, Antje incluis! En...... ook àl z'n H.B.S.-vrienden en vriendinnen. Toen hij om twaalf uur thuis kwam, stond er een groot pakket voor hem op de tafel. Daar zat in: een prachtige electro-dynamische luidspreker, een geschenk van meneer Vanderzand, die even later zelf binnen kwam stappen, om Hans nòg eens te bedanken! 'n Klank, dat hij had! Bijna volmaakt! 's Avonds om tien uur kwamen nog eens...... de twee journalisten, om de televisie-uitzending van meneer Stanley met eigen oogen te zien! Ze stonden verstomd...... Wéér hoorde Amsterdam den fluittoon! Maar...... nou liep niemand er meer in. En zij, die 't hardst: ‘Mars! Mars!’ geroepen hadden, lachten nu 't luidst. Mars had afgedaan! De Marstelevisor was favoriet! 't Is een paar dagen later. Wéér is er een groot gezelschap bijeen in de groote achterkamer van de familie Lippe. Wéér is 't de commissaris, die 't woord neemt. Hij vertelt, dat er, niettegenstaande de scherpste onder-
[pagina 259]
zoekingen, geen spoor meer van Pierre de Bruyne gevonden is. ‘Geen nood,’ zegt meneer Vanderzand. ‘Hij zal hier z'n vingers niet voor de tweede maal branden!’ In de voorkamer staat Hans' nieuwe luidspreker. Vier jongens en vier meisjes, vrienden en vriendinnen van Hans, zitten er omheen. Gespannen luisteren ze naar 't Hilversumsche orkest, dat de bekende ‘Notenkraker-suite’ van Tschaikofsky speelt. Opeens gaat de deur open en binnen komt: meneer Boom, die Zaterdag niet op school was en tòch graag eventjes met Hans had willen praten. ‘Hallo!’ davert hij. ‘Waar is onze radioman?’ Een van de meisjes, de oogen dicht, fluistert droomerig: ‘St... stil...... Tschaikofsky......’ Meneer Boom staat een oogenblik verbaasd. Dàn davert hij: ‘Wel nou nog mooier! Is die dan altijd aan het woord?’ Het meisje schrikt. En de anderen lachen......! ‘Ja meneer Boom,’ zegt Moeder. ‘Een mensch maakt wat mee. En vooràl met zoo'n radio.’ Hans geeft z'n moeder een knipoogje. Vol blijdschap bekijkt hij z'n mooien luidspreker. Even denkt hij na over alles wat er gebeurd is...... ‘Jaja......,’ zegt hij dan. ‘En dat zit 'm nou allemaal in......’ Nieuwsgierig kijken de anderen hem aan. ‘Waarin?’ vragen ze. Hans lacht: ‘......in de drie, die een vijf had moeten zijn!’ EINDE.

15 Besluit.

15
Besluit.