Het verzaken

[p. 5]

Brief aan E. du Perron (bij wijze van inleiding)

Woluwe, 15 Maart '30.

Beste Du Perron,

Ik was tevreden en gerust in de vergetelheid. Was ik eens dichter? Het is precies acht dagen geleden dat een hooggeplaatste letterkundige mij met zoet-ironischen nadruk aan een gezelschap voorstelde als ‘prozaschrijver’. Ik heb niet gepinkt. Hoe ouder ik word, hoe meer pudeur ik krijgt.

En inderdaad, ik zou eindigen met er beschaamd over te zijn, dat ik zestien jaar ben geweest, romantisch, verliefd, - en alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, doodziek. Gij moet weten, dat ik van nature een zonderlinge ruitenbreker ben. Zoo een, die licht een steen in een venster ketst, maar die, als de scherven neerrinkelen, den schroom tot boven zijn hart voelt stijgen en dan, boven het stampen met sporen aan de hielen, de ingetogenheid verkiest.

Versta mij goed. Er is voor mij niets dat boven de directe zelfbelijdenis gaat, tenzij naderhand het toesnoeren van de lippen, het zich resorbeeren van de schoonste gevoelens en gepeinzen in een gouden stilte. Zich uitstorten eerst, zich daarna terugwinnen. Noem dat verzaken, zoo gij wilt, maar geef het woord ook een zin van veroveren in het donker en het zwijgen.

[p. 6]

Zwijgen in poëzie. Soms vrees ik met verlangen alzoo ook in proza te verzaken.

De verzen uit Eros schreef ik rond mijn zestiende jaar, die uit De Kom der Loutering rond mijn twintigste. Ik zou u thans kunnen vragen: Verneder mij niet noodeloos en laat die oude jeugdjaren, gelijk de koeien, in de gracht. Maar daartegenover staat, dat uw bloemlezen een attentie is die mij ontroert: de vriendschap is soms wel de poëzie waard. Derhalve stem ik er in toe, dat ik daar nog eens door eenige vergeten verzen in mijn jeugdgestalte rondwandel, gezuiverd trouwens door uw keur.

Maar vertrouwensvol niet gezuiverd van den invloed, die onze onvergetelijke Karel van de Woestijne op mijn bewustworden van poëzie heeft uitgeoefend. Kan ik beter doen dat dit boekje aan zijn vereerde gedachte opdragen? Ook deze, uw suggestie, grijp ik gaarne aan.

Uit ganscher harte, Uw Roelants.