Stilte, woedende trompet

[p. 37]

Herfst

Vlaggen, sporen, snuivende paarden -

De lucht strekt haar blanke welsprekende armen
In een schemer van scepters, van diademen
Van mechelse kant en rinkelend zilver
Vergeefs: zij luisteren niet, zij dragen
Hun eigen stem in hun vestzak mee:
Een gouden horloge, een zachttikkend erfstuk
Een zon op de maat van de huiskamer

Verlaten staat het geaderde standbeeld
Een eenzaam bootje stoomt de rivier op
Een blinde voorbijganger, niemand kent hem
De wind wist zijn beeltenis van de ruiten
Het stof draagt zijn voetstappen naar het kerkhof
Geen mens die hem groet, hij groet niemand

Vlaggen, sporen, snuivende paarden
Een grote parade: voor welke
Keizer of god, vrouw of held?
Er is een geklir van bladeren, namen
Geklir van water, van helmen, van schaduw
Voor wie? Het bootje stoomt koppig verder
Het standbeeld staat stil als een standbeeld
De blinde gaat spoorloos voorbij

Kronen, helmen, armbanden, scepters -
De dag valt als een spel kaarten uiteen
Het licht sterft een langzame roemloze dood
In de marmeren ogen der verte