Met twee maten

[p. 224]

Lucebert

Het boek

Het boek rekt zich slaat haar ogen op
wordt zichtbaar blank zijn haar armen
haar borsten zijn zwart, zwart, vaak
daartussen vond ik ogen eens een
grillig gekapt en met kurassen en veren aan de horizon,
soms vertrekt het boek; naar de hel te les beaux
naar het gepekelde fröken bij de lofoten
maar vaker herbergt het; een vale kustvacht
verloor zijn laatste haren en drinkt er de arme nevel

Ik hoorde een vallende man bidden in het boek
zijn huis was leeg zijn vrienden sloegen zijn tafel
als een verslagen maar povere vijand, weinig
zijn in de loop de dartele bladeren
maar minder de woorden tegen de eigen adem gesproken

Ook bloedde het boek op de bergen
waar zwarte vrouwen het namen en vraten
zichtbaar voor de nacht maar het geletterde maanlicht
vertelde de mensen en vuren ontstonden op heuvels
als tongen en spraken de wolken aan in de nacht
opdat gevaarlijke vissen opsprongen in de bliksem

Al wat het boek vermag
ontwaakt is in mijn ontwakende ogen
met nemen niet met geven alleen de tijd neemt afscheid
terwijl met elke gedachte een aanblik als aandenken nadert