Met twee maten

[p. 215]

Van een vrouw

De dageraad stond één nacht breidelloos
In het getij der lendenen. Stokrozen
Van vuur schoten uit onze slaap omhoog....
Tot plots de cobra's hun horizontloze
Blik haakten in de ogen van haar droom.

Terwijl zij langzaam achterbleef
In het geheugen van mijn lippen
Zag ik haar ogen tevergeefs
Stroomopwaarts staren en ontglippen
Aan de lichtzijde van haar vlees.

Zij lag, een duisternis in een cocon
Van wit, in het gewemelte verborgen
Van haar afwezigheid: te schoon begon
Het bloedrood lied dan dat haar huid de morgen
Binnen haar uitspansel verdragen kon.

In een rivier van stilte dreef
Van haar lichaam tussen de klippen
Van het afscheid wat achterbleef
In het geheugen van mijn lippen:
De koelte van een vooroordeel.