Met twee maten

Sneeuw

Het sneeuwt, niet jachtig, eerder tastend
Alsof het wit naar zwarte plekken zoekt.
Maar heel het landschap ligt al volgeboekt.
De dag staat zwaarbepakt om te vertrekken.

De bomen dromen rechtop in de sneeuw,
Verwonderd en in hun verwondering verrast.
De vorst heeft ieder takje afgetast.
Het is windstil, er valt niets te vertellen.

De laatste vlokken vallen, in de lucht
Zweeft al wat zonlicht, geel en droog.
En vogels, eerstgeborenen van het oog,
Haasten zich om de schade te herstellen.