Met twee maten

[p. 193]

S. Vestdijk

De dode zwanen

De dode zwanen daar beneden
Roepen in vlagen klaag'lijk schril
Naar wat in zijn kunstmaat'ge vrede
Het sterven niet aanvaarden wil.

Een waterval scheidt hun gebied
Van dat der levenslust'ge zwanen;
Het zijn dezelfde vijverbanen,
De een verduisterd, de ander niet.

Bij tijd en wijle wordt er éen
Gegrepen door de waterval:
Een witte speelbal spoedt zich heen,
Die zijn gekrijs niet baten zal.

De dode zwanen zwijgen dan,
Hoezeer zij anders roepen mogen;
Zij dragen vliezen voor hun ogen
En spelen zwemmend blindeman.

Maar dan, wanneer de nieuweling
Onder hun groep is opgenomen
En meezwemt in de schemering,
Wordt er die lokroep weer vernomen.

Is 't liefde's hunkring, of zijn zij
Afgunstig op het voortbestaan,
De zwanen die zijn doodgegaan?
Het maakt hun zwemmen zo onvrij,

Zo schrijnend, steeds die hals naar boven,
Steeds met hun aandacht bij het licht,
Steeds uit om and'ren 't licht te ontroven,
En steeds arglistig de ogen dicht

Zodra het krijsen zich doet horen
Waarmee, ternauwernood verzwakt
Door 't dreunen van de cataract,
De stervenden de doden storen.