Met twee maten

Adieu, herinnering

Fluitspeelster met de spitsgebloemde borsten,
Liefste wier woede wreed is als de dood,
En even welkom; diepe oogen groot,
Voor wie ik ziel en bloed en hart vermorste,

Het spijt mij niet. Er is veel schraler kwaad.
Ik weet hoe wind in hooge boomen waait
Teisterend en onverschillig: hoe 't vuur laait
Uit wat het vindt, en hoe God sterven laat

De musch in 't gras. Dit zijn de elementen,
Het vuur, de lucht; zoo leeft het in uw borst.
Gezegend gij die mij boven mijn dorst,
Dorst gaf en drenkte, in mijn laatste lente.

Niemand weet wie gij zijt. Neen, niemand; maar ik zing,
Voor 't laatst, alleen voor u, liefde en dood, de zusters,
Die uwe zusters zijn; en er is niets gerusters
Te weten. Nu, vaarwel, adieu, herinnering.