Met twee maten

Winterdag

Hoe openbaart de sneeuw op uwe daken,
O stad, het innigst wezen uwer ziel!
Ik ben getuige van uw lui ontwaken
In onwaarschijnlijk licht: uw masker viel.

Uw blanke lucht, doorkruist met blanke meeuwen,
Is als een film waarop 't verleên ontwaakt:
Soms treedt een schim van achter 't scherm der eeuwen
In 't blanke licht, een loze voetstap kraakt.

Hier stierf mijn vriend in blauwe zomernacht,
De maan scheen rustig over de gebouwen
En bloemen dreven op rivier en gracht -

Dit was het leven; nu een koude prent
Gekrast op loden lucht. - O vreemd wantrouwen
Van 't menslijk hart dat zich niet meer herkent!