Met twee maten

[p. 163]

Jan van Nijlen

Landschap

De hoge beuken stonden onbewogen
In rosse herfstgloed bij het blauwe meer.
De scheemring gloeide, en duizend blaren vlogen
Geluidloos door de gulden atmosfeer.

Alles bleef roerloos, stil.... Maar keer op keer
Klonk, als een laatst vaarwel, over de hoge
Verlichte bomen het onzegbaar teer
Gekweel van vogels die naar 't Zuiden togen.

Toen kwam de nacht en zweeg het innig lied,
De wind stak op, het water klotste droever,
Bleekgeel begon de vroegste ster te glimmen,

En plots verschenen langs den donkren oever,
Statig en somber, de japanse schimmen
Van vissers in het hoog bepluimde riet.