Met twee maten

[p. 153]

P.N. van Eyck

Naar Zoagli

Een stem uit stilte en licht. Drink morgenluchten,
Totdat gij open zijt, zingt Hoelderlin.
Blijdschap, zó milde na zó lang verzuchten,
'k Ben nu nog enkel ademen en zien!

Mijn hart gaat met dit ochtenduur wijd open.
Naast mij de zee. Ben ik de lichte wind,
Die 'k glinsterend over 't wiegelend blauw zie lopen,
Waarin mijn mijmering heel haar heil hervindt?

En ginds, ter kim, dat schip met blanke zeilen,
Dat als een schaduw door de lichtmis zweeft....
Is hij 't: mijn droom? O ijlen en verwijlen
In 't hart dat van zijn eigen blijdschap leeft!

Voelde ooit een ziel zo vrij haar aardse heden?
Zij weet nu niets meer van haar vroegere druk.
Alles is goed. Ik ga met sterke schreden
Door 't wonder van dit ongerept geluk.