Met twee maten

[p. 133]

Met de andere maat

Zal er een som zijn van geluid
Van nu en van een vroegeren tijd?.,.

J.H. LEOPOLD

O kom, Stem die zult wezen sterk en warm
en zuiver, Stem die al zwerft door de luchten:
maak in ons de slapende krachten vrij

HENRIËTTE ROLAND HOLST

[p. 135]

Albert Verwey

De weg van taal

Aan P.N. van Eyck

Niets is overtuigend
Van de oergrondige gloeden:
Dat ze u blindend, zuigend,
In hun poel omwoedden,
Als de poovre woorden:
Stukgebroken scherven
Taal, die 't vuur behoorden,
En 't opnieuw verwerven
Nu gij ze opnaamt om een brug te smeden
Naar aan de oever mijn ontbonden leden.

Door die taal allenig
Kan ik tot u dalen:
Steil de gang en stenig,
Blinkend toch de stralen
Die mij lokken, glijden
Tussen voet en leuning,
Mij van angst bevrijden,
Stil doen staan in kreuning,
Tot ik neerkom in die helle kerker,
Me eindloos lichter voelend, eindloos sterker.

Want die lichtgedrenkte
Ronde, vormen-loze,
Die voorheen me al wenkte,
Spiegelt - wonderroze,
Aarden en hemel hullend
In haar bladervaagten,
Zich met ether vullend:
Hoogten, ruimten, laagten -
Nu niet langer uw allene holte,
Maar van 't heel heelal de oneindge volte.

Anders niet dan de uiting
Maakt het eindloos ledig
Tot de oneindge ontsluiting.
Ik-die-Ik-verdedig,

[p. 136]

 

Uit u en 't zal blijken

 

Dat ge uw ogen opent

 

Op de ik-loze rijken,

 

Iedre heining slopend

 

Die de god belette een vorm te worden

 

En zichzelf te zijn in menslijke orden.

 

 

 

Zie, ik zei: ik daalde.

 

Wist ik niet dat beelden

 

'T al te scherp bepaalde

 

Vaak vaagden of heelden?

 

Even goed was: rijzen.

 

Want dat kleine blinken

 

Dat ge omlaag leekt wijzen,

 

Waar ik heen dacht zinken,

 

Was niet anders dan het hoogste gloren,

 

Mens geworden en dus nieuw geboren.