Met twee maten

[p. 77]

Adriaan Morriën

Annunciatie

In deze herfst kreeg ik het eerste teken
Van zijn leven in mijn adem en bloed;
Ik ben zo bang dat ik van hem zal breken
Wat volmaakt van wezen wezen moet.

Ik ben zo bang dat hij uit mijn verlangen
Straks in dit huis en in dit licht zal zijn:
Onherstelbaar mens, door mij in pijn
En twijfelzucht tot sterflijkheid ontvangen.

's Nachts lig ik in een stilte die niet van mijzelf is,
Geen willoosheid, maar een zachte ontsteltenis
Als het geluid en de beweging van wind.

Door het venster zie ik de zwarte daken
Strak aan het geheim van de hemel raken,
Zoals ik raak aan 't geheim van mijn kind.