Met twee maten

[p. 59]

Anthonie Donker

De nachtegaal

Een zegevierend licht loochent het sterven.
Berghellingen zijn als in zon gewassen,
scherp staan de toppen in het blauw gekorven,
maar ogen die reeds zinken in hun kassen
zien er het overvloedig licht verbrassen -
vergeefse weelde - het lichaam is bedorven.

Lijdelijk liggen zij er uitgestrekt,
naar leven hakend uit vertraagden dood,
in lome rust van dag tot dag gerekt,
hier in dit dal als een gezonken vloot,
verloren in het laatste avondrood,
en weten zich verraden en genekt.

Moeilijker wordt verlangen met den avond.
Het rosse licht viel over het balcon.
Daar lag een jonge Griek; smal, als gehavend,
waren zijn trekken in de matte zon,
maar dan verhelderden zij bij het lavend
lied dat beneden in den tuin ontsprong.

Terwijl de duisternis begon te vallen,
ontbrandde als een vuurwerk in de twijgen
der schrale lijsterbes een trillend schallen,
opwindend, mateloos, een stralend hijgen,
helderder nog na een kortstondig zwijgen,
tot er een sneeuwjacht van klanken kwam vallen.

En de vermoeide ogen gingen dicht.
Popelend in het luisteren verzonken
voelde hij hoe zijn weerstand was gezwicht.
Dit zingen, als een morgendauw gedronken,
sprankelde in de schemering als vonken,
het werd een zingend vuur, een stromend licht.

[p. 60]

 

Het zwol tot een hartstochtelijk verlangen,

 

en dan weer zonk het en klonk ingehouden,

 

luwend in een beschroomder droom bevangen,

 

doch of zich vleugelen van klank ontvouwden

 

ruiste het nu weder luider in een langen

 

wild jubelenden wervelstorm van zangen -

 

De kleine stem die zich verduizendvoudde.

 

 

 

En onverhoeds zweeg het onstuimig lied.

 

Hij sloeg de ogen op. De nacht was vaal...

 

Vragende zag hij rond. Het was er niet.

 

Was dit het einde van het wild verhaal?

 

Een zorgeloos geluk, het was er niet.

 

Veerkracht en vreugde, maar het wàs er niet.

 

O God, vergeef de kleine nachtegaal.