Met twee maten

November

November - en de raven,
zij krassen voor het schroot
wanneer de jagers draven,
zij vallen in den dood.

Maar uwe zachte gave.
die 't blinde hart ontsloot,
liet alle vrees begraven
voor nacht en morgenrood.

Hoor ik trompetten vlagen? -
de lucht is grijs als lood,
maar bij de hamerslagen
lach ik mijn tanden bloot.

Geen drank die mij kan laven
en ach, geen teedre schoot,
sinds gij tot Uwe haven
mijn zotten zin ontboodt.

Want daar is wild behagen
en liefde veel te groot:
een mensch laat zonder klagen
zich teeknen met den dood.