Met twee maten

[p. 49]

Avondgang

In den avond klopt het hart der aarde.

Wij reizen luide, met gelijken voet;
de kleine vogels zwijgen te vroeg
en de kleine dieren, moe van 't blaten.

Het regent - 't land is veel schaduw
en de hemel regent vochtig zaad
en het water, een glimmend gevaar,
glijdt langzaam aan achter 't water;

op den stroom de bijna dode boten,
en dan òm ons de ogen licht
en tot den einder de weiden wit
als witte bruiden, stil en verdronken.

De dunne bomen dansend in 't water
en erboven de schapen grijs...
- o, 't geheim van d'avond is wijd
en wijd het schemerend hart der aarde,

en wijd onze dromen, dwalend hoger
in den nevel, de dunne bomen langs,
en wijd de heimlijke wereld van
onze zielen, zacht en blinkend in de ogen;

- en in den avond klopt het hart der aarde