Met twee maten

[p. 42]

Martinus Nijhoff

Satyr en Christofoor

‘Ach, Christofoor, vertrouwder
In 't water dan op 't land,
Til het kindje van je schouder,
Geef zijn handje me in de hand;
Ik wijs het in de bossen
De bronnen en de mossen,
De vogels en de vossen,
De slang, de haas en 't hert -’

Maar Christofoor, op de oever,
Leunt zwijgende op zijn kruk,
De stroom was stroef, maar stroever
Zijn de tranen van geluk:
Nooit was een bedding weker,
Nooit waadde hij zo onzeker,
Want nooit nog, nooit nog streek er
Een handje hem door het haar -

De satyr nadert ijlings
Door het ritselende riet,
Hij ziet het kind dat schrijlings
Op de reus naar hem omziet -
Hij die langs alle wegen
Zijn lusten had verkregen,
Biedt nu, schuw en verlegen,
Een handvol bessen aan -

't Kind heeft zijn hand genomen,
En 't houdt wat het eenmaal houdt,
De satyr kan niet ontkomen,
Hij danst nooit weer in het woud -
Zo sterk werd zijn hand gegrepen,
Dat het sap der stukgeknepen
Vruchten in rode strepen
Neerdrupt van pols naar poot -

[p. 43]

 

O Christofoor, o satyr,

 

Uw woede en vlucht zijn getemd,

 

Men vindt op land of op water

 

Een klein geluk dat klemt:

 

Voor Christofoor ondoorwaadbaar,

 

Voor de satyr ongenaakbaar,

 

Voor mij, ach, onaanraakbaar

 

Wegzingend door mijn lied -