Met twee maten

[p. 34]

A. Roland Holst

Het leven

Ik stond toen in mijmerij
aan het scheemrende strand van de zee -
de wereld was achter mij,
en de zon zonk voor mij naar zee -
en tussen de zon en mij
zong de grote zang van de zee.

Er kwamen toen mannen aan
en zij maakten muziek in een rij -
er kwamen ook kinderen aan,
die dansten er huppelend bij -

En ik hoorde de maat van het lied,
die was niet droef en niet blij
want eentonige lach en verdriet
dansten er zij aan zij.

O, dat was de vreemde mineur
van het eeuwige scheemrende wee -
en blij met die droeve mineur
dansten de kinderen mee -
en langzaam verging alle kleur
want de zon zonk in zee.

Toen stierf ook de melodij
en de dans in de schemering mee -

ineens leek het jaren voorbij
dat lied en die dans bij de zee -

o, mijn woelende mijmerij
bij het ruisen dier eeuwige vreê -

en de wereld was achter mij
en de zon zonk weg in de zee -

en tussen haar graf en mij
zong de grote stem van de zee.