Met twee maten

Viool der waarheid

Zo hebt gij 't ons verteld en niets verheeld;
zo hebt ge het herhaald, iets zingender,
iets klagender, viool, iets dringender:
zo hebt gij waarheid als een spel gespeeld.

Zo hebt ge openbaringen gesproken
dwars door 't verborgene en aangeduide.
Dwingender greep en overtuiging luide,
ze hebben 't laf ontveinzen scherp gebroken.

Straks - het besluit? Wacht ons een overgang?
Geneest ge wreedheid met een toverzang?
Zal drop na drop uit zachter snaren leken?

Viool, neen spreek niet meer. Te wrang uw wijs.
Reeds nijpt het eind in korte bitse streken,
als snerpt er onverbiddelijk - een zeis.