Met twee maten

Wie zijn lijden eeuwge noodzaak heeft bevonden

Wie zijn lijden eeuwge noodzaak heeft bevonden
Vraagt geen heul voor zijn gekneusde menslijkheid,
Kan niet klagen om de smart der onverbonden,
Zonder deernis in zijn ziel geslagen wonden,
Aan wier scherpe pijn zijn deel der wereld lijdt.

Lijdt het lijden dat hem eigen is gegeven
Stil volhardend, zonder opstand, tot de dood,
Want hij weet zich zelf uit dit bewogen leven
Tot die broederschap van vrede in leed geheven,
Die het hart doorgrondt in 't diepste van zijn nood.

En wie eenmaal tot dit weten is gekomen,
Kent geduld in leed zijn menselijke plicht.
Als hij nóg verlangt om van geluk te drómen,
Gaat hij heen tot waar de wijde waatren stromen,
Naar het eenzaam sterven van 't ontzaglijk licht.

Als de zon sterft, in de dood der hoge gloeden,
Leert hij sterk en groot te wezen zonder loon;
Roerloos uitziend over spiegelende vloeden,
Voelt hij stil het wereldhart in zich verbloeden
En berustend prijst hij 't zware leven schoon.