Met twee maten

Leeuwerik

Blijft gij nooit één blanken uchtend,
Leeuwrik, zingen hier beneên,
Die uw nachtlijk nest ontvluchtend
Door de zilvren neevlen heen

Vleuglings vindt de gouden wegen
Waar uw aadmen juichen wordt,
Tot uw zang in vuren regen
Naar de koele vore stort;

[p. 19]

 

Zingt gij nooit de rode smarten

 

Van den duistren aardenacht,

 

Wordt het bloeden onzer harten

 

Wel gestelpt, maar nooit verklacht?...

 

 

 

In het ijle blauw verloren

 

Volgt mijn oog niet meer uw vlucht,

 

Maar uw antwoord dwaast mijn oren

 

Met zijn zaligend gerucht:

 

 

 

Steeds, uit vreugde of smart gerezen,

 

Heeft de ziel uw vreugd verstaan,

 

En tot uwe vreugd genezen,

 

Ons gemeen geheim geraên:

 

 

 

Alle smart omhooggedragen

 

Meerdert vreugdes gouden schat:

 

Slechts de vleuglen die ons schragen,

 

Zijn van aardes tranen nat.