'Met de staart van een ander'

[p. 22]

Harriet Laurey / Poney-paardje

Geboortewarm en nog haast onbedoeld,
haperend eerst op ongewende poten
in de verwarring van opeens het blote
licht, dat hem optilt en weer overspoelt.

Dan vindt zijn kleine hoefslag in het zand
de harteklop van een driftig geluk,
en teugelloos en overhaast verrukt
draaft hij zich weg naar het beloofde land.

Als het voorbij is, wordt hij weer alleen
en kwetsbaar en zo onervaren zacht
en staart naar mij, alsof ook hij verwacht,
dat ik hem dadelijk in mijn armen neem.