'Met de staart van een ander'

[p. 18]

Isaäc da Costa / Zijn kemel...

Zijn kemel! - 't Levend schip, dat door de zandzeebaren
Zijn koers houdt, rijk bevracht met keur van Oosterwaren, -
't Woestijnpaard, dat in 't zaâl, hem door natuur gewrocht,
Zijn ruiter rustig voert door d'eindeloozen tocht,
Hem knielend afwerpt en weêr opvangt, en, waar de oogen
Vergeefs een waterdrop als uit te lokken pogen,
De karavane met zijn reuk ten dienste staat,
En wellen opspoort, die nog laven. Op de maat,
Van dat de zon herrijst, vervolgt het dier te vrede
Met onvertraagde vaart, met onverhaasten trede,
Gelijk de kloknaald tikt, zijn’ weg, ten zij zich 't lied
Versnelle, waar ook hij gevoelig 't oor aan biedt:
De klaagzang, niet altijd eentonig, van den drijver,
Of wel, de lofzang van den pelgrim, vol van ijver,
Maar lijdzaam, die aan 't eind van 't onverkwikkend pad
Jerusalem zal zien, de onsterfelijke stad.