'Met de staart van een ander'

[p. 15]

Christiaan Terpstra / De padden

Vier ogen staren uit de sloot
door parelsnoeren van gelei:
de padde en haar echtgenoot
ontvluchten daar de paddendood
in slijm en kramp en vrijerij.

Hoe zinrijk zijn hier in één beeld
het kraambed en de romantiek
vereend, verheven en vereelt
tot iets dat bijna nooit verveelt.
Althans die padden blijkbaar niet.

De kleine suffe bruidegom
staart astigmatisch en myoop
langs het expressieloze mom
der bruid, die wrattig, breed en stom
onder zijn kromme poten kroop.

Van tijd tot tijd komt er weer wat
dat naar een neusverkoudheid zweemt
uit godweetwaar van welke pad...
geen van de twee vertrekt een wrat,
zò is hun erotiek versteend.

Dit glibberig getrekkebek
is rei en koorzang en refrein.
De strekking is nog niet zo gek:
‘Mijn liefste heeft een paddebek!
Er moeten enkel padden zijn!’