Keurgedichten

[p. 68]

Na den slag.

De donkerende nacht betrok den wijd gesternden hemel,

de rustelooze zee, de hooge duinen,

de bergen en de vlakte van het heilig Ilios.

Van de eene zijde stonden d'hooge muren

der stede in 't flauwe schemeren der bevende hemellichten.

Daarnevens legerden de kloeke Trooiers,

de peerdentemmers. Van alom daar brandden roode vuren.

Van tijd tot tijd daar zong een felle stemme

het krijgslied bij het ronken van het elpenbeenen snaartuig,

en stemmen bont en talrijk zongen achter

bij 't zegevierend klinken van de zware stale wapens.

Maar al den anderen kant, ver aan de kimme,

daar brandde 't vuur in diepe stilte in 't donkere van den nacht.

Daar lag het kamp der goddelike Achaiers.

Daar klonk geen blijde wapenklang, daar zong geen zegezang.

Van tijd tot tijd slechts kloeg de droeve stemme

der meiden met hun gouden haar, beweenende den krijger

die in de luide worsteling bezweek

door 't zweerd des grooten Hektôrs met den glinsterenden helm.

Het bloedig veld doorliepen honden huilend

[p. 69]

 

te midden peerdenlijken en gebroken snelle wagens

 

en 't staal der wapenscherven dat alom

 

in 't nachtelike dumster glom, daar waar de mannen vochten.

 

Maar uit het kamp der strijdgezinde Achaiers

 

daar kwamen stil drie mannen en zij stapten stil en zwijgend

 

door 't dumster en door 't bloedig slijk der weiden.

 

Doch in het nachtelik donker glom het staal van hunne wapens,

 

en tegen nek en hiel sloeg beurtelings

 

der ronde schilden lederen rand, terwijl de mannen stapten.