Gedichten. Deel 2

[p. 132]

Het liedeken van den roere¹⁾

Heimelik roert het in mijn ziele

als ik bij den braven boer,

aan een zwart berookte balke,

glimmen vinde een rostend roer.

Vreemdelik trilt mijn gansche wezen

wen met dreunend hoorngeschal

paart, bij feesteliken avond,

der geweren dof geknal,

Trarah, trarah...

Pif paf! 't Rookt in de sperren,

doomende verten weêrzuchten 't geschot.

Pif paf! antwoordt het herte:

O romantisch knapengenot.

Vrolik zingt het in mijn ziele

als wij 't blank geweer gelaân,

vroege jagers, over de steppe

door die zonnige koelte gaan.

't Juicht en bonst door gansch mijn wezen!

Rond ons diept het nevelig bosch

hijgen jagers, seinen hoornen,

branden snelle roeren los.

Trarah, trarah...

Pif paf! 't rookt in de sperren,

doomende verten weêrzuchten 't geschot.

Pif paf! tuimelboomt, hazen!

Leve het wilde jagersgenot!

Blijde scheuten, jagerslusten,

gij ontsteekt mijn jong gedacht;

'k zie ons allen, poolsche jagers,

met ons roeren op de wacht.

1) Uit het stuk De Studenten van Watschau, zinnebeeldige voorstelling van de Blauwvoeterij.

[p. 133]

 

Rond ons diepen heilige bosschen,

 

hoornen schallen, trommels slaan...

 

Krielend naderen grijze scharen...

 

‘Schoudert het geweer.     Legt aan!’

 

Trarah, trarah...

 

Pif paf! 't rookt in de sperren,

 

doomende verten weêrzuchten 't geschot.

 

Pif paf! tuimelboomt Russen!

 

Boze cos Polske! Polakkengenot!