Gedichten. Deel 1

Strooibriefkens.¹⁾

Kerels, Kerels, wrevelig volk,

waarom ligt gij nu begraven,

met uw eigen aard en gaven,

in der tijden verre wolk?

* * *

Schande den ontworden lande:

Vlaandren kan, en recht zich niet.

Schande, schande, meerder schande:

Vlaandren kruipt en weet het niet.

* * *

Vlaamsche jongens, roert ten minste!
Waarom - lijk het oude diet,
dat zich wreekte, als men het tinste -
schreeuwt en slaat en stampt gij niet?

* * *

Kerels, Kerels, vlaamsche jongens,
wildet gij, het zou wel gaan:
in de plekke van te beven,

1) Die dichtsprankels geven wij onder dien naam, daar zij van hand tot hand wierden overgegeven, uitgeschreven en rondgestrooid. Zij onderhielden het vuur, toen de belhamels aan elkaar niet mochten spreken en leden onder den dwang.

[p. 68]

 

dedet gij in u herleven

 

uwer kloeke vaadren daân.

 

Waarom beeft gij?

 

Waarom leeft gij,

 

vlaamsche kerel, uw leven niet?!

 

 

 

* * *

 

 

 

Wel neen, wel neen,

 

'j en is nog niet dood,

 

al heeft hij zoovele geleden:

 

nog staat hij zoo vaste, zoo edel en groot,

 

met 't oog op zijn glanzend verleden.

 

 

 

* * *

 

 

 

Zij hebben onze tale geroofd,

 

't en was nog niet genoeg.

 

Zij hebben in ons den Vlaam gedood,

 

't en was nog niet genoeg.

 

Ze loechen en dreven den spot met ons,

 

't en was nog niet genoeg.

 

Nu zetten zij ons hunnen voet op den nek,

 

- 't en was nog niet genoeg -

 

en proeven, na huichelen, dwingelandij...

 

Zegt, broeders, is 't genoeg?!¹⁾

 

 

 

* * *

 

 

 

Als die hooge boomen ruischen,

 

waaiende in den wilden wind,

 

't is lijk of de zee zou bruischen,

 

als de storrem zich ontbindt...

 

En dan komt mijn geest vol beelden:

 

't dunkt mij 'k zie de zee, die wild en

1) Den dag dat de ‘séances’ schandelijk wierden afgeschaft. Nota van A.R.

[p. 69]

 

woedend, op en neder wiegt...

 

'k Zie schuimende golvenkruinen,

 

en alover d'hooge duinen,

 

't dunkt mij dat de blauwvoet vliegt.

 

En ik zeg, den geest vol droomen,

 

horkend naar den wind die wee

 

huilt aldoor de naakte boomen:

 

‘Vliegt de blauwvoet? - Storm op zeel’

 

 

 

* * *

 

 

 

O wee! o wee!

 

't is storm op zee!

 

- Is 't storm op zee?

 

Hou zee! Hou zee!

 

Zij geerden den storm

 

en sloegen de zee,

 

- die bulderde -

 

met de kastijdende riemen...