Al de gedichten

[p. 194]

Toovernacht

Op mus. van Felic David.

HA de avond spreidt en in 't wordend donker
smelt het bonte veld dooreen,
in het hemelsblauw bevet stergeflonker,
door het lisch trilt zacht geween,
maar leutig spoken de donkre tronken
en de schaûw des eikentrans:
de wiemkens krinklen er rond al ronken
in den wilden wiemedans,
de nekkers in de duikers spelen,
en de harige merrie waart.

De maansching in den vijver spiegelt

en over lisch en gerskant wiegelt.

Met zacht geklater

daar rimpelt 't water:

[p. 195]

 

een lichte reie zwemt al zingen

 

en slaat op mate 't meer in kringen,

 

de baarkens bij het zinlijk wenden

 

al kabblen dertlen om hun lenden,

 

en 't maanlicht doet in 't waterswansen

 

hun schoone blanke lijven glansen.

 

Het zijn de minnen....

 

bewaak uw zinnen.

 

Ha de avond spreidt enz.