Al de gedichten (1888)

Al de gedichten

(1888)–Albrecht Rodenbach– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 33]
Die Beke. O Beke die door het bloeiende veld so wild gejaegd immer henen snelt, waeromme toch nooit ene stonde gerust? En stilt di geen moedheid, hoe stilt di geen lust bi 't sien deser groene lachende wei met bonte bloemekens allerlei? - O jongeling, twi van den raed dien gi riedt. Ik bid u en spreek van der weide mi niet. Ik minde die weide waer henen ik kwam waneer ik voor de eerste mael richting nam gesproten van uut de rots haren schoot en bli van te levene voorwaerts schoot. 't Was meie, 't was uchten, de sonne die schong, de lucht was so blau en het vogelken song, 't was leven en lust wat men hoorde ende sag, die wei was so schoon en so soet hare lach. Si riep mi en bood mi haer jeugdige gras tot bedde, en ik kwam, en hoe lievelik was mi de dag dat die lachende weide mi riep en dat ik te midden de bloemekens sliep
[pagina 34]
des avonds waneer in den hemele swom de maen met heur pinklenden sterrendrom. Och nimmer verlaet hi myn rustloos gedacht, die swigende navond, die schingende nacht, die stilte, die ruste, het windeken dat bi wilen deed lisplen het trillende blad; en dan al met eens de nachtegael sang; en die nacht van geluk soo haestig vergang. O die droom, o die droom, die betooverde droom! Des anderdags lag er veel slyk op myn soom. Maer de wei was so lieflik betinteld met dau, de bloemekens loechen, de hemel was blau, de vogelen sangen en pralende kwam de sonne geresen in 't oosten vol vlam, en 'k was nog gelukkig, maer 't mengde in myn lust ik en weet niet wat angst, dat ik was ongerust. Het docht mi ik voelde myn krachten vergaen en soude in die weide versinken saên, en, siende hoe 'k dieper en dieper versonk, so bevond ik helaes! dat die weide mi dronk. O twi! dese lachende trouwlose had mi bedrogen en dronk onversadig haer sat, al wist si dat ik ervan sterven sou. Dat was dezer lachende weide trou! En ik dan liet wanhopig menigen tyd mi drinken door haer, maer het stom verwyt en verstond si niet, en si dronk en loech voort. En ik lag daer machtloos en bina vermoord.
[pagina 35]
En si loech. Maer op sekeren dag uit den schoot der rots ene borlende bronne sproot, en kwikte mi weêr, en ik woedend en blind sprong op, en ik boorde enen weg, en geswind so stormde ik bruschend aldoor de wei. En si geen het minste teeken en dei van droefheid of deernis: si liet mi gaen. En seder so vliede ik hier sonder staen, en ruste noch lust heeft myn drift ooit gestild, en s' heeten de beke woestig en wild, en wanen se sonder liefde, en toch, o jongeling, jongeling, ik minne se nog, die lachende bloeiende trouwlose wei alwaer ik bedrogen te slapen mi lei. Si heeft mi reeds lange vergeten, en leeft met de bronnen die si bedrogen heeft. Want menige bronne nog herwaerts schoot en vand er, bedrogen, die achlike dood. Gedurig herinnert mi alles de vreugd en den liefliken droom miner eerste jeugd, en hoe ik ontwiek uut dien lustigen droom, en daerom so woestig en wild is myn stroom.

Vorige Volgende