|
| |
| |
| |
Tvveede Bedrijf.
Laura.
Af-zijn wat kund' ghy doen, heeft uw' kracht dit gheweld,
Dat ghy ruckt uyt mijn hert hem die daer was ghestelt?
Laes! niet alleen ghestelt, maer echtelijck verkooren,
En hem met eedens band door mynen man ghezworen:
O Laura, u bedaerdt, ziet Laura wat ghy doet,
Bezwaerdt u zelven niet, bevleckt niet uw' ghemoed,
't Gheweten is te eel, de wroeghing zal zo wroeten,
Dat ghy uw' leven zult in quelling eynden moeten.
Ghy Tyter hebt ghetrout, weet ghy wel dat die trou,
Belet ghy nimmer kund zijn Flavios echte Vrou?
Door Flavios ghevry, strijdt dees aenlocking teghen,
Wat terght u Laura? wat? ha laet u niet beweghen,
Te meer dat Flavio weet wy beyd' verbonden zijn,
Dat ick zijn eyghen ben, en Tyter echtlijck mijn.
De Liefd' die Flavio toont kan tijd, helaes! verslyten:
d'Ontrouw die'k Tyter doe mach hy my dan verwyten.
“Gh'lijck Princen toonen gunst aen stichters van verraed,
Om krencken 's vyands macht, en meerd'ren eyghen staet,
Zo haest is niet volbrocht 't verraed tot hunliens voordel:
Of flucks de Prince valt in't wel verdiende oordel
's Verraders, die hy dan in't minst gheen g'loof en gheeft.”
Waerom? om dat hy zelfs zijn Heer verraden heeft.
Dus Laura u bedenckt, wilt uw' eed-breking schouwen,
Want Flavio twijff'len mach ghy hem gheen trou zult houwen,
En Tyter zijt ghy quijt, 't schijnt Flavio is uw' man:
Maer d'eene hebt ghy niet, en d'ander zijt ghy van.
Bedroefheyd luyckt de tenten van dit arm ghezichte:
Benevelt Hemel all't verwulft uws held're lichte:
Barst open aerde, slockt my in uw' diepste grond,
Onluckigher als my men noyt op aerden vond:
De ure mijns gheboort beklaech ick duyzent werven.
Lukrees leent my dijn narm om door dees hand te sterven?
uw' glory Romen voert. Waerom en zoud' Florens
Niet roemen van't verkrijch mijns banghe hertens wens?
Italia Goddin, puyck van Europaes landen,
Draeght ghy de glory dat dees teere Nymphens handen
Verwurghden Lauraes hert, mits 't leven my verdriet.
Lucrecia die sturf, en waerom Laura niet?
Zo Tyter my verlaet lichtvaerdich ontstantvaste?
Stantvaste? denckt u wel ons echte door handtaste?
Wat? denckt ghy dan noch yet zo Laura ghy vergeet?
| |
| |
Vergheet ick? lacy, neen. Helaes dat waer my leet.
V leet? u Laura, niet? zwijght, zwijght Echo, verwyter
Is't Tyter die daer spreeckt?
Mijn jeuchdens tijdt verslyter?
Ia Tyter windens galmt, doch ghy meent Tyters gheest,
Gheest Echo? hebt ghy dan by Tyter wel gheweest?
Mach ick op Tyters trouw zijn komste wel verwachten?
Ha lieve Echo zegt, weet ghy oock zijn ghedachten?
En of hy niet en quam, wat zoud' ick dan doch zijn?
Zijn? acht ghy my nu zijn?
Zo ben ick dan niet mijn.
Hoe uwen? mach ick dan op zijn beloft vertrouwen?
En zal hy zonder fael my zijn beloften houwen?
Ach die gelooven mocht dat uw' gespreeck is waer.
Waer! lacy, warrel-windt, hoe verre is 't van daer.
Wat hoor ick, is 'tghespeel? waerom komt ghy my quellen?
Zo mijn bedroefde gheest benaudelijcke quellen:
De zinnen dat ghespel noch zangh my niet vermaeckt;
Maer dees vermoeyde borst veel eer nae ruste haeckt.
Laura slaept, en midlertijdt werter binnen ghemusikeert, en ophoudende droomt Laura, ende spreeckt over luydt, en Flavio overhoordt heur, en houdt hem stille.
Flavio.
't Schijnt mijn Goddinne slaept, Ooghs-tenten zijn gheloken,
De schoonste sterren onder d'Horizon ghedoken.
Laura spreeckt in heur droom.
Ha Flavio 'k ghevoel mijn hert u weerliefd' draecht,
Hoewel ghy om veel re'en, daer noyt gheen blijck van zaeght:
'k Zie ghy oprecht'lijck lieft g'lijck een volmaeckten Hoof'lingh,
Veel liever Flavios Vrou als Tyter zijn Verschov'ling.
Te langh ghy Tyter toeft, 't is een teecken uws ontrouw,
Dus boert ick weer met u, en maeck my Flavios Vrouw:
| |
| |
'k Zie hoe dat Flavio treurt, ja in ghevaer te sterven:
Doch voor ick zulcks gheheng zal hy zijn wensch verwerven,
Voort eerst zo vayns ick noch, en ondertast zijn grond,
En plaets hem in mijn hert waer eerstmael Tyter stond,
't Gheen dat de wack're tong door schaemte kost besluyten,
Nu weet ick zy my lieft. Ha Hemel wat gheluck!
Ick onghetwijffelt nu de vrucht mijns wensche pluck.
binnen.
Laura ontwaeckt zijnde.
O ghy vermoeyde borst, wat moet ghy onlucks draghen.
Wtbiggeldt traenens tocht, in't heymelijck ghy klaghen
Mooght vande naere quel die gh'in uw herte voelt:
Ach! hoe dees boezems strijd rechtvaerdelijcke woeldt,
Fy Tyter 't is uw' doent, ghy doet mijn herte breken,
Ick zweer u Tyter dat ick my van u zal wreken.
binnen.
Keyser Otto.
Zal't bloed niet melden schaemt als ick heur Vader zie?
Als ick hem zegghen zal 't gheen ick Galdraed aenbie?
Zal tong niet zijn verstomt? zal't aenzicht niet rood bloosen,
Als ick beken dat ick heur voor ghevoel verkoose?
Berispen kan hy't niet, heur schoonheyd my verschoont,
Zo is't gheen wonder dat een Keyser Liefde toont.
Octavio.
Mijn Heer, heur Vader komt.
binnen.
Wel laet hem komen binnen:
O Hemel mocht ick hem medoochlijck t'mywaerts vinnen.
Billincion.
Ghenaed'ghe Heer ick koom op dat uw' Majesteyt
Zo vaerdich my ghebied, ghelijck ick ben bereyd,
Nae onderdaen'ghe plicht my zelven goed en leven.
Wat gh'lieft uw' Majesteyt.
Verbinden uwen Prins zo ghy't verzoeck my gund,
Aen my die met zijn gunst uw' dienst wil evenaren.
God gave hooghen Vorst dat myne midd'len waren,
Gh'lijck-aerdich met mijn wil: Want niemant in Florens
Zoud' overtreffen d'ernst om gh'noeghen, Heer, uw' wens.
Ghelieft my te verschoonen.
Staet op het is mijn wil.
Mijn Heer ick zoud betoonen
Gh'lijck of beleeftheyds Wet my gansch waer onbekent.
Staet op 't is mijn begheert. Ick zie wel dat ghy bent
Beleefd'lijck opghevoed. En oordel wel dat dezen
| |
| |
Hier in Toscanen moet van ed'le afkomst wezen,
Te meer verschrickt mijn hert, vermits de eeldom acht
d'Eer meer als goed, of haef, ó wist ghy mijn ghedacht:
Spreeckt ghy, ghezicht, voor my.
Wat mach de Keyzer letten?
Hoe blaeckt dit Saxsons hert in schrickelijcke hetten,
De tonghe trild van vrees om't gheen zy uyten moet.
't Schijnt dat hy is verbaest.
Ach! hoe 't ontroerde bloed
Mijn aderen door-grild. Billincion zo mijn leven
Waer in verlies ghevaer door toe-vals-nood ghedreven,
Zoudt ghy wel stellen 't uw' om te beschermen 't mijn?
In zulck gheval en kander niets ondoenlijck zijn.
Zo acht ghy't doenlijck al?
z'Oo'k d'uytkomst' kan begrypen.
Op d'onbeschaemde steen moet ick dees tonghe slypen,
Bevocht door't minne nat, 't schijnt 't spreken spraeckloos word.
Ick kan begrypen niet wat dat de Keyser schort,
't Moet yets bezonders zijn.
Mach ick op u vertrouwen?
Ick zweert uw' Majesteyt.
En zult ghy't by u houwen?
't Zy of mijn hope treft, of dat mijn wenschen mist.
'k Belooft uw' Majesteyt, ghenaed'ghe Heer, wat is't?
Wat wil uw' Majesteyt? laet mijn ootmoed'ghe beden
Verwerven d'eer, mijn Heer, om hooren d'oorsprongs reden
Ach! mochten't reden zijn.
Is uw' Rijck in ghevaer? nae d'uyterlijcke schijn,
Zo is't yets zwaers mijn Heer.
Onmoogh'lijck om verdraghen,
Mijn Rijck, mijn Kroon, my zelfs, die zullen't noch beklaghen,
Mist my 't gheen ick betracht.
Mijn Heer, wat is't verraed?
Verraed? ja tovery, een schrickelijcker quaet,
't Schijnt dat dit herte barst zins 't hert my was ontstolen.
Ghenaed'ghe Heer, houdt doch het quaet dus niet verholen.
Tovery? ja tovery, een onverdraechlijck zeer,
Zins zy door heur ghezicht 't hert uyt dees boezem ruckten.
Ach! hoe die felle tocht dit Saxsons hert verdruckten.
O zinnelijck verkies! vermoorder deses ziel,
Zo machtich is uw' kracht dat ick de re'en verniel.
Natuur verkracht de wet van redelijckheyds zeden
Als vleesch-lust ons verheert.
't Schijnt deze manne leden
| |
| |
Van lafheyd trillen, laes!
Verwondert niet mijn Heer,
Wensch'lijck waer't, maer als ick dencke weer,
De neyghings voorbeeld treft de krachte onzes wesen
Des edel natuur: uyt schoon-aenlock gherezen:
Verschoon ick mijn verkies, mits 't viel op't schoontste schoon.
Als neyghing niet en streckt tot schande uwes kroon.
Daer in diend' goed beleyd, bewaerster mynes eere.
De wroeging des ghemoeds natuur dwingd door de leere.
Natuure vaecken wel de Leer te boven gaet.
Zo werdt de leer verkracht, streckt onz' natuur tot quaet.
Noodzaeck'lijck quaet verschoont het misbruyck door de reden.
Zo most de reden dan heur laurier pruyck vertreden.
Mits reden heeft zo scherpen evenaer,
Dat gheen misbruyck en kan verschuldicht zijn door haer,
Heeft onz' Florenca kunnen heure Prins bekooren?
Zich zelven heeft heur Prins zich door't ghezicht verlooren,
Billencion ghy kund mijn hulper zijn alleen.
Ghenaed'ghe Prince, mijn vermoghen is te kleen.
't Is alles in uw' macht, gheen ander kan het wercken:
Billincion, ick zweer, ghy zult in mijn bemercken
Een will'ghe danckbaerheyd, met Keyzerlijck herken.
Is't mijn vermoghen, Heer, dienstwillich ick u ben,
Behoudende mijn eer: doch deze graeuwe haeren
In minnery, helacy! noyt ervaeren waeren.
uw' Prince maeckt ghy slaef, uw' zelven maeckt ghy groot:
Baron, Graef, of Marquijs, zo ghy in deze nood,
V gunste t'mywaerts toont, al wat ghy zult begeeren
Vrymoedich eyscht, ick zweer, dat d'aldergrootste eeren
Acht ick te kleen voor u, zo ghy uw' trouheyt toont.
Billincion, ick bid, dat ghy u niet verschoont,
En klaerelijck ghezeyd, uw' dochter ick bezinne.
Galdraed ick lieve, en beminne,
Zy is't die Otto heeft ontkeyzert.
Galdrada is de Vrou daer ick om woel en raes
Marquis van Brandenburgh hebbende een Valck op zijn handt.
Ghelieft uw' Majesteyt wy gaen!
Oock twintich kopp'len, Heer, 'tis recht bequame tijt.
Billincion vaert wel, en wel verzekert zijt
| |
| |
Mijns gunste, ghy verstaet nu grondich 't gheen ick zeyden,
Dees avond met verlanghen ick u zal verbeyden.
Neef dezen edelman is treff'lijck van gheslacht,
Neemt kennes van hem, en hem na zijn waerde acht.
Mijn Heer het zal gheschien.
Ick danck mijn Prins ootmoedich.
Keyser en Marquis binnen.
Taent Godlijck licht uw' licht. Ha hoogen Hemel ghoedich!
Bedroefde eeuw' verschrickt. Pheeb staeckt dijn snelle vlucht.
Neptuin dijn vloeden stilt: benevelt held're lucht:
Ghy tintel sterren schuyldt dijn ghlinsterende lichten,
En Mane laet uw' klaert de aerd' niet meer bezichten.
Apoll' verdrooghdt dijn tocht, laet alles teeren uyt.
Sephiere wind uw' lucht in uwe boezem sluyt,
Verwelckt bloemrijcke veld, staeckt uw' verweendt vercieren,
Nu in een aerdse God de minne zotheen tieren.
De Keyzer Otto raest, hy raest! hy raest! ha Ott,
Is uyt uw' Princens hert gherooyd de vrees uws God?
Is dijn ziel zo verwoest in onbedacht verzoncken,
Dat ghy toelaet in lust uw' reden zijn verdroncken?
Is't moogh'lijck dat de schaemte niet te rugghe drijft
uw' voorneem? door de schrick in mijn ghedachten blijft
De blozing noch bloed rood, door't herts vervaring, legghen,
Als ick, helaes! bedenck, 't gheen ghy my durste zegghen.
Zo vreemd ick't niet en acht dat ghy Galdraed bemind,
Als't my groot wonder schijnt dat ghy zijt zo verblind,
En openbaerden't aen heur Vader! aen heur Vader!
uw' minne-lust is snood, maer noch ist melden quader.
Ha Otto, waendt ghy ick de bloed-schand niet ghevoel,
Ghy mijn eerbaere kind verzoeckt tot uw' gheboel?
Gheboel? gheboel? neen, Ott; ick queeckten heur op deughdich,
En tracht ghy 'tbloeyzel van heure teere lenten jeughdich,
Door prickelende lust te vellen 't heurder schand?
By d'Hemel, zweer ick, dat veel eerder deze hand
uw' levens draed vernieldt, al zoud' ick strafbaer sterven,
Eer ghy uw' wille van mijn dochter zult verwerven.
'k Acht boven 'tleven d'eer: mijn eer gh'lijck ghy uw' kroon.
Ha Ott', Galdrada is zo eerbaerlijck als schoon.
Blust uyt uw' minne vuyr, verdooft uw' zotte grillen,
uw' wille nimmer zal verkrachten onze wille.
Wat waend ghy het ghenoet verwurghen kan de re'en?
Of giften en gheschenck? neen, Otto, Otto, neen,
Heur lichaem is niet vayl voor goud noch uwe perlen:
uw' appel smaeck-lijck schijnd maer bitter zijn de kerlen.
Ghenoot ghy heur zy waer gh'lijck een ghepluckte roos,
Die in heur pluckers hand heur glory gansch verloos.
Veel liever zach ick heur op't stammeken vervallen,
By heur verzelde rey, als in uw' hand vermallen:
| |
| |
En yder zuyv're blad ick off're aende aerd,
Heur kleur en reuck waer uyt zijt mild'lijck had vergaert?
Desgh'lijcks ick liever wil Galdraed onrijp begraven,
En reynbaer off'ren op aen d'Hemel, eer zy laven
Zal uw' verhette lust, mits ick't meer glory acht
Voor dit besneeuwde hooft, en eelheyd mijns gheslacht.
Ha Keyser, dolle Zax, wat waend ghy dat Florensen
Het schoon bezit alleen, om stillen uwe wenschen?
Neen Otto, Otto neen, verwurgher uwes Wet,
Baldadighen Tyran, wat meent ghy dat het net
Van't lockende ghenot ons eer kan overstelpen?
Neen Otto, 't vroom ghemoed zal zonder fael ons helpen,
Te wederstaen uw' lust: dus royt dit uyt uw' zin,
'k En wil niet dat onz' eer ghekrackt zy door uw' mind'.
Onluckighe Galdraed, 'tgheen d'Hemel u gaf graes'lijck,
Zoudt ghy verquissen dat in Keysers luste dwaes'lijck?
“Den Hemel u behoed, hoe wel't een Prins u verght,
Te meerder is uw' lof, hoe meer ghy zijt gheterght.
Waer gheen aenvechting is, daer is gheen overwinnen:
Toont nu uw' deughdens kracht, weer-strijd het vuyl beminnen.”
Mijn dochter is een Vrouw, en Vrouwen aerdt is zwack,
En dat zijn loos beleyd heur eerb're teughel brack,
't Is immer wel ghebeurt dat lust zo hoog kan steyg'ren,
Dat 't hert des maeght vergheet door bidden't eerbaer weyg'ren.
Van heur verwacht ick't niet; doch alles kan gheschien,
't Is raedzaem dat ick veyns, en zal ten laesten zien,
Hoe heur ghezintheydt streckt. Zy komt, en wel gheleghen.
Galdrada.
Dochter, God geef u zijn heyl'ghe zeghen,
Hoe wel dat mijn ghemoed zeer heftich is ontstelt.
Wat oorzaeck Vader is't? wat isser dat u quelt?
Ghy zo vermetel zijt my niet te openbaeren,
Wat aen u is verzocht door die die by u waren
Van 's Keysers Majesteyt, of achten't ghy niet waerd',
Dat ghy uw' Vader zulcken wichtigheyd verklaerdt?
Een toeval die vermach te ryzen onz' gheslachte.
Ick zweech vermits de Keyser nae mijn eere trachte,
Een tyding die, ick weet, uw' herte deeren zou.
Wel dochter! hoe? Galdrada zijt ghy niet een Vrou?
Een Vrou, maer niet om zijn zijn Majesteyts ghevoele.
Galdrada zwijght, ick ben recht anders van ghevoelen.
Van wat ghevoelen Heer? dat hy't niet heeft verzocht?
Neen, dat ghy zijn verzoeck wel heym'lijck toestaen mocht.
't Is een des Werelds Goden.
| |
| |
Veel min betaemt hem dan te breken Goods gheboden.
Wat anders is de lust eens Prins als des ghemeent.
Ick acht het gh'lijck misbruyck die't knecht of Prins verleent.
Zeer groot is dat verschil.
Men ziet dat vele zijn tot hooghe staet gherezen,
Alleen door Princens lust.
Daer is gheen twijffel aen,
Maer heeft zy die misbruyckt dan minder zond ghedaen
Mits zy't een Prince gheeft? dat kan ick qualijck gh'loven.
Galdrada 't schijndt ghy wilt een hayr door midden kloven,
Niet doold zy die de vrucht eens Keyzers liefd' verkiest.
Veel doold zy die om Keyzer eer en ziel verliest.
En dat hy om uw' liefd' in razerny gheraeckten?
Meer eer voor my als dat hy my zijn boele maeckten.
En zo de Keyzer om uw' liefde schielijck sterft?
Veel beter als dat uw' Galdraed heur eere derft.
En ofmen niet weer vond zo goedertieren Heere.
Goe Keyzers vindmen wel, maer gheen verlooren eere.
En of de Keyzers liefde verwisselden in haet.
Veel liever als dat ick zij ghayle lust toelaet.
En dat zijn gramschaps toorn liet trachten nae uw leven.
Gheen vrees, als ick behoud' 't gheen hy my niet kan gheven.
uw' eer ghy zegghen wilt?
't Is waer, mijn eer ick meen.
Mijn leven liever mis eer ick zijn wil verleen.
't Is om mijn staet te doen mijn welvaert en mijn goeden.
Veel beter all' verlooren als bevleckt in bloede.
Zoo't heymelijck gheschiedt, zo isser gheen ghevaer.
Ia alsser inden Hemel gheen al-ziender waer.
Hoe? kan een Keyzer dan ons eenichzins bevlecken?
't Zy wien het zy, 't moet tot onz' eer vermind'rig strecken.
Vermindert het uw' eer zo ghy een Keyzer payt?
Onechtelijck verzaem heeft gansch gheen onderscheyd.
Boelering met een Prins verschoont altijd de hoof'ling.
Verschoonen met gheboert, en zy blijft de verschoov'ling.
't Is nochtans in deez' eeuw' 't ghewoonelijck beloop.
Mijn lichaem Vader is voor gheen ghelds-loon te koop.
En of ghy waerdt ghemaeckt Graefin of Hertoginne.
Oneerlijck is de staet verkreghen door de minne.
En waendt ghy dat daerom u yemant laken zou?
Een Keyzers boel? veel eer een arme herders vrouw.
Zottin, wat gaeter voor de weeld en staten heerlijck?
Ick acht de vrome armoed' luckigher en eerlijck.
De eer, wat is de eer? is't meer als slechts de schijn?
Wien heym'lijck zondicht, Vader, kan niet eerlijck zijn.
Galdrada houdt uw' rust, te diep zijn uw' ghedachten.
| |
| |
De Keyzer mach niet anders van Galdraed verwachten,
Als dat ick acht mijn eer zoo waerd als hy zijn kroon.
Galdraed hy wordt ghetercht door d'uytmunt uwes schoon,
Waer door ick hem verschoon.
En hy moet my verchulden.
De passy zynes liefd' en kan niet wel ghedulden,
De liefd' vermach het al, 'tkan meerd'ren onze staet;
'k Verwonder dochter dat ghy u niet raden laet,
'k Ghevoel de Keyzers quel die hy my openbaerden.
Zo was zijn schaemte 'tzoeck zo hy't u zelfs verklaerden,
't Gheschenck van staet en haef die dochter hy belooft,
Behoort by u en my voorwaer te zijn ghelooft.
V, my, en d'onzen al vermeet hy groot te maken.
Veel kleender als wy zijn kan hy zijn luste smaken.
Een Keyzers woordt gaet vast.
Of menigh werden vaeck door yd'le waen verrast.
Wat b'loven Princen niet om luste te verwerven?
Maer laeten die beloft int niet-volbrenghen sterven.
Dus 't reuckeloos betrou van die g'not-gier'ghe mensch
Bedriecht hun valsche hoop, en stilt eens anders wensch:
Mans zijn van eender aerdt, als lust heeft al 'tvermeten,
Flux door 'tghenieten is de danckbaerheyt vergheten.
Lust uyt het bloed eerst vliet, die preutelende graeght
Ghenoten zijnde sterft de lock-Vrou, ja 'tmishaeght:
Daerom is 't wel ghezeydt, en met bedaerde zinnen,
Soo langh het weygh'ren duert zo langhe duert het minnen.
Na ick u spreecken hoor, zo schijnt het ghy niet wilt,
Dat 's Keyzers graghe lust door u zou zijn ghestilt;
En dat ick 't u ghebood, zoudt ghy het durven laten?
Zo moest ghy inde plaets van lieven my dan haten,
't Welck was u Vaders plicht, helaes! te kort ghedaen.
Ick vraegh' u of ghy teghen myne wil zoudt staen?
Zo veel mijn plicht aengaet, daer in hebt ghy gheen raden.
'k Gh'loof niet ghy mijn ghemoedt zult trachten te beladen:
Vw' liefde immer is te groot tot my gheweest.
'k Wil dat ghy Ottos zieckt door u weer-min gheneest.
De kinderplicht behoort te buyghen onder Vader;
maer lijck wel is ziels heyl ons allen noch veel nader,
Ghehoorzaemheyt int goedt ick nimmer teghen streed.
Is't moog'lick dat uw hert glipt buyten redens spooren?
Dat ghy meer na aenlock des werelds pracht wilt hooren,
Als na voorzichts beraed? Ick ben uw vleesch en bloed.
| |
| |
En wilt ghy dat uw kind onwillich u misdoet?
Gods tooren ghy verwreckt, verdubbeld werd de zonde,
Zo ghy mijn wil verkracht, 't gheen ick noyt doen en konde.
'k Veel liever deze pruyck ontruck heur blonde haer.
Verscheur dit marm're vel. 'k Verniel 's ooghs lichten klaer.
Verwurch dees azems tocht, want 't is mijn ziele teghen,
Dat ick dees zonde met de Keyzer zoude pleghen,
Veel gragher van uw' handt ick sterve Vader Heer,
Eer ick door boelery bevlecken zal uw' eer.
Mijn leven waer my wars, verdrietich waer mijn leven,
Dus neemt ghy 't Vader weer die 't my eerst heeft ghegeven,
Verand'ren zal ick niet, in spijt van Keyzer Ott.
O Hemel met wat danck zal ick nu hooghen God
Verbreden uwen naem? Wat kracht ghy de ghemoeden
(Om al hun doent en werck te stuuren tot het goede)
Kundt gheven. Waerde kind al wat ick heb ghezeydt,
Was om te proeven u. 'k Zie hoe de deughd' u leyt,
'k Zie hoe u teere jeughd' nu teelt eerbare looten,,
Waer't anders dochter, 't had my jammerlijck verdrooten.
Vererghert niet door 'tgheen ghy van my hebt ghehoordt,
Want onder al 't ghespreeck en wasser niet een woordt
't Gheen ick met ernste sprack. Maer dochter al mijn zegghen
Alleenlijck streef om na uw' neyginghe te dregghen,
'k Vind nu uw' herte gantsch gheborst-weert met de re'en,
Zo dat ick acht ghy in Toscanen zijt alleen
De Phenix onzes eeuw', onmoog'lijck te ghelooven
Dat Keysers gift noch gaef uw' eere niet kost rooven:
Mijn ziele ghy verheuchd', Galdrada, kind, ghy zijt,
Verlenghster, ja vermeert de schaeck'len mynes tijdt.
Ha dochter dat ghy wist hoe waerdich ick u achte.
Niet anders mocht ghy van uw' dochter oock verwachten.
Vermits ghy my in deughd hebt opgequeeckt.
Vaeck zachmen dat ghenot en lust deuchds teugel breeckt.
Niet waer beradingh is, of zorgh int na-bedencken.
Nochtans vermoghen veel de giften en gheschencken.
By die het tytelijck meer als het hemelsch prijst.
Wel anders, dochter, ghy in uwe doent bewijst,
In wat manieren zalmen best de Keyzer stillen?
De Princen vaeck gheen re'en verstaen en willen.
Vermits de lust is blind.
| |
| |
En zoud' een blinde mom de ziende re'en verduysteren?
Mits lust nae reden niet wil luyst'ren.
'k Vermeet my dat ick otto re'en zal doen verstaen.
Wel dochter laet ons t'zamen nu ter Kercke gaen.
En bidden d'opp're God ons beyden te verstercken.
Op dat wy in deez' strijdt Godzalich moghen wercken,
Ick zal, met u verlof, gaen nae de Heremijt.
Wel gaet in Godes naem 'k weet ghy daer welkom zijt.
beyde binnen.
|
|
Auteursrechtvrij