Verzameld werk (onder ps. Vincent Mahieu)

[p. 477]

Pasar Ikan

Boven de dakenkarteling
begint in speelse darteling
de middaglucht te krullen
en ver weg in het zuiden
gaan de Pangrango en Gedeh
zich als bedeesde bruiden
in amber mousseline hullen.

Het noorden is een halve zee:
links zijn de tambaks en mangroven
en in het midden is de papier,
de Westerpier. Daar boven
zijn de elangs aan de zwier
in de ijsblauwe lucht.

Soms komt wat kruimelig gerucht
gewaaid van Priok dat daar op de ooster-
horizon ligt uitgerakeld als een rand
van matglinsterend grind,
daar links van die vergane coaster
op het strand.
Er is bijna geen wind.

Tussen de pieren maakt met ver geklater
een kinderbaggerschuit het water
zo zwart als een net afgesponsde lei
en vlak bij mij
liggen tevreden zij aan zij
de koleks en de sampangs,
de lìtìks en de majangs,
met masten die als stutten en perkoenen

[p. 478]

 

in pretverwachting naar de hemel wijzen

 

alsof er straks een Pasar Malem gaat verrijzen.

 

 

 

Op de tjeroeks staan de blazoenen

 

verweerd en trots: een waaier en een klok,

 

een staartster en de vogel Roq,

 

een wekker ook en een Ardjoena.

 

De namen zijn zoet om te horen:

 

Siboelat, Gondel en Taroena,

 

Sinar Laoet en Erkiles

 

of zo maar voor de fop M.S.,

 

de n's en r's achterstevoren.

 

Alleen het houtsnijwerk is chic

 

tot in de kleinste krul klassiek,

 

als oudperzisch kanteel.

 

 

 

Vaantjes zijn sherry-geel

 

of helderrood als port.

 

 

 

Alles is goed, zelfs het macaber

 

beeld op een der kolekboorden

 

van iemand die zich gaat vermoorden

 

en blij voorover in de golven stort,

 

geschilderd in magenta en cinnaber

 

met een contour van juichend blauw.

 

 

 

In feestelijk verbeiden als in ondertrouw

 

liggen de grote zeilers aan de overkant;

 

de trampers met de felle menierand,

 

de slanke Makassaren en de ronde Boetonnezen,

 

de fiere Boegis en de zware Madoerezen,

 

de tongkangs en de wangkangs uit

 

het land van Li Tai Peh.

 

Er wordt lawaaierig gehesen en gekruid

 

met kisten, krandjangs, balen, vaten;

 

er is de stank van kopra en tjengkeh

 

en het gezwatel van harpuizen en kalfaten.

 

 

 

Maar soms verruitelt al die blije

 

drukte in een landtong aan een

 

haf van stilte.

[p. 479]

 

Dan staat daar de ontdane

 

schim van Ril te

 

schreien

 

om de verloren ‘Rommeling en Stof’.

 

De vreugde van de zon wordt dof

 

onder de cirruslamfer om zijn gouden hoed:

 

een tulen schaduw brengt een laatste groet.

 

 

 

Dan springt de Zeven Zeeën Karanvanserai

 

weer in zijn opgetogen kleuren en lawaai.

 

 

 

Slechts voor blijvers is de rouw,

 

maar Ril is met zijn paarlemoeren prauw

 

aan Marsmans zij

 

de openbliksemende firmamenten

 

in gevaren.

 

 

 

Zie: het verrukkend glaren

 

op mast en ra en gei

 

van hun kristallen sacramenten!