Verzameld werk (onder ps. Vincent Mahieu)

[p. 470]

Nog eenmaal

Aan R. N.

Nog eenmaal springt hij huppend naar de rode djamboes,
nog eenmaal zingt het heupschot van zijn katapult
en mitrailleert zijn houten ponjaard langs de paggerbamboes;
nog eenmaal sneeft de leeuw, die in de djalie brult.
Nog eenmaal is hij Milton Sills, Maciste,
Winnetou, Pawnee Bill of zo maar Pengkie
(‘Ik zweer!’ De Rode Hand. Met Tikoes en met Henkie),
nog eenmaal draaft hautain zijn schimmel door de piste
van het verlaten achtererf.
Dan ziet hij toch wel stof
en rag en bladders in de verf
van het verwelkend jeugd-decor. En alle kleur wordt dof.
Nog eenmaal?
Zijn mijmerende ogen gaan zijn voeten voor,
die groot, geschoeid en netjes schrijden,
omzichtig tussen vuil, beling en doeries door.
Waar eens de Inca-schatten lagen. En het mijden
van gevaar verachtelijk was.
Hoog en victoriekraaiend staat het gras.
De oude djamboe schreit om haar gevluchte minnaar.
Ze weet zich lelijk: zwart, met panoe-vlekken,
knoestig en krom en schandelijk onvruchtbaar;
getreiterd door de pasilans: kostgangers die vuilbekken.
Het huis houdt zich afzijdig, gegeneerd
achter het rijtje palmen in de scheve potten.
Kent nog wat zelfrespect, is goed geconserveerd;
heeft zich niet door zo'n blaag laten bedotten.
Ach ja, haar jurk is wat gerafeld en bevuild
(Zo gaat het, hè, met bijgebouwen?),
het dak verkommert daar in kreukels en in vouwen.

[p. 471]

 

De muren zijn besnotterd en behuild.

 

De houten palen staan leproos te wachten;

 

levend alleen in de torpide nachten

 

bij ‘t knisterend knagen van de boeboek,

 

het uren tellen van de tokeh-klok, die bastaardkoekoek,

 

en het geroezemoes in holle bamboes van de muizen.

 

De galerij is brokkelig en goor

 

over het platgetreden graf van de plavuizen.

 

Hoor

 

de doffe roffel van de verre trom!

 

En Khayyams: ‘Wees niet dom,

 

de roos

 

stierf al zo lang...’

 

Nee, nee! Nog eenmaal de mustang

 

met dondervaart en bliksem

 

en met - en met niks en

 

alles is toch rot en voos

 

en...

 

...Mevrouw komt trouwens in de achtergalerij

 

en kijkt naar de vreemde sinjeur die

 

al terugkomt van zijn sentimental journey

 

en stamelt van ‘Ik dank u wel. Dat was van mij

 

(een armgebaar), ziet u, eh, ik bedoel...’

 

Een vreemde kerel ‘met gevoel’.

 

Hij is opeens ook, amper zonder groeten, weggegaan.

 

En zag niet eens dat zij een andere jurk had aangedaan.