De Nederlandsche Tyrtaeus. Liederen voor de verdedigers des vaderlands. Deel 3

Vaderlandsch lied^(*).

[Door H.H. Klijn, met muzijk van W. Sundorff]

o Dierbaar plekje! o Vaderland!

Voor u klinkt thans ons lied!

Wij juichen om al 't geen uw hand,

Uw dankbre kindren biedt.

Om 't heil, dat op uw velden daalt,
Om al den volksroem, die hier praalt.

(*) De hier nevensgaande Zangwijze, werd, vóór bijna veertien jaren, ten gebruik voor de Stads-Armenscholen, vervaardigd door mijnen waardigen, te vroeg aan zijne dierbare betrekkingen en de kunsten ontrukten vriend Willem Sundorff. Ik herinnerde mij den algemeenen bijval, welke deze zangwijze toen vond, en het kwam mij voor, dat het zoo aangenaam als treffend zijn zoude, in deze oogenblikken, een Vaderlandsch Lied, op eene zangwijze, reeds voor zoo veel jaren door hem vervaardigd, te kunnen aanheffen. Ook mijn achtingwaardige vriend, zoo bezield van het zuiverst gevoel; zoo vol van geestdrift voor de kunst, beminde zijn Vaderland innig en vurig. Wat zoude ons zijn keurig talent niet in deze oogenblikken geschonken hebben? Hoe zoude ons zijn heerlijke zang niet tot eene waardige geestdrift hebben gestemd? Dit heeft zoo niet mogen zijn; God had dit anders besloten. Zacht ruste dan de asch van eenen man, wiens mannelijke ernst, ongekreukte braafheid en godsvrucht, zoo wel als uitstekend kunsttalent door allen, die hem met mij gekend en hooggeacht hebben, in dankbare zegening blijven zullen.
Men zij, ten aanzien van het gebruik der zangwijze, bedacht, dat de muzijk, telkens voor twee coupletten worde gebruikt; terwijl het laatste, als nagenoeg dezelfde denkbeelden bevattende, als het eerste couplet, ook in denzelfden toon moet gezongen worden.

[p. 15]

 

Geen deugd, die niet in Neêrland woont,

 

Niet huist in dit gewest.

 

Wat d'ijver, trouw, en braafheid loont,

 

Dat heeft zich hier gevest.

 

Hier vormt en liefde en menschenmin,

 

Het gansche volk tot één gezin.

 

 

 

Langs Oost en West, en Zuid en Noord,

 

Zwiert Neêrlandsch heldenvlag.

 

Wat stroom, wat zee, wat veld, wat boord,

 

Dat haar niet golven zag!

 

Waar was zij niet op strand of kust,

 

Der volken heil! der volken lust!

 

 

 

Wat Neêrlandsch heldenarm vermag,

 

Heeft Spanjes trots gevoeld;

 

Toen veld, en dijk, en strand, en plag,

 

Geheel werd omgewoeld;

 

Toen, tot op 't bloed, in nood en leed,

 

's Lands heldental, als leeuwen streed.

 

 

 

Zoo stond het eens, - zoo staat het nog,

 

En deinst niet in 't gevaar.

 

Al slaat het plegtig doodsuur, - toch,

 

Toch kampt 's lands heldenschaar.

 

Het strijdt, tot zelfs de laatste sneeft,

 

Eer 't zich ter prooi aan muitzucht geeft.

 

 

 

Maar daalt de vreê, - dan heelt en redt,

 

Dan helpt, wat helpen kan.

 

Dan wordt het danklied ingezet.

 

Gods tempel dreunt er van.

 

Want Neêrland wacht in 't smartlijk lot,

 

Zijn moed, zijn kracht, zijn hulp van God.

[p. 16]

 

o Dierbaar plekje! o Vaderland!

 

U wijden wij ons lied!

 

o Grond, zoo groot in waarde als stand,

 

Wie kent en roemt u niet!

 

De vreugde, die ons hart ontsluit,

 

Galmt, dankende, u een lofzang uit.

December 1830.