Kinderen en erfgenamen

[p. 210]

IV
Wij leven vandaag

1

Theo Leenhouts was berucht om zijn wilde rijden. Zijn vader zat niet graag bij hem in de auto, maar Flosje vond het wel fijn, behalve als hij teveel had gedronken. Ze had wel geprobeerd dapper mee te doen, maar toen ze bemerkte dat ze er niet tegen kon en gekke dingen ging zeggen, ledigde zij haar glas vaak ongezien in een bloempot. Dan was ze maar blij bij het naar huis gaan het stuur van Theo te kunnen overnemen. Maar niet altijd was hij zo volgzaam en soms weigerde hij hardnekkig, zich een brevet van onbekwaamheid te laten aanleunen. Zo was het op de oudejaarsnacht van het ongeluksjaar, toen Stans was gestorven.

Het was al ver na middernacht toen Theo en Flosje uit Rotterdam terugkeerden, waar zij uitbundig oud en nieuw hadden gevierd bij een collega-concurrent in het postorderbedrijf.

Er zou niet over zaken worden gesproken. Maar als Theo een aantal borrels op had kon hij het pochen toch niet laten. Ondanks de dreigende bestedingsbeperking zag het er naar uit dat de zaak in 1957 een hoge vlucht zou nemen en dat wou hij wel weten. Bij het afscheid stonden de mannen elkaar op de schouders te slaan en elkaars vrouwen te zoenen.

Tijdens de terugrit, waarbij Theo zelf aan het stuur zat, bemerkte Flosje dat er in zijn benevelde brein toch iets uit een losgelaten weerwoord van Dick Gokkes was blijven haken wat Theo plotseling grimmig stemde. Dat Gokkes in Twente onder zijn duiven schoot kon hij niet hebben. Het

[p. 211]

was nog druk op de weg en Flosje hield haar hart vast als Theo weer trachtte in te halen.

Of ze waren aangereden dan wel zelf de oorzaak van het ongeluk waren, kon Theo, toen hij naast het wrak van zijn auto stond, niet zeggen. En Flosje kon niet meer getuigen tegen haar man. Zij lag stil en zwaar verminkt langs de wegkant.

Bij de Kroonduif kwam nu alles weer neer op David en Reina, want ook Hugo was de slag die hem had getroffen nog niet te boven. En juist nu er zulke ingrijpende beslissingen moesten worden genomen met de verbouwing en een nieuwe obligatielening.

In deze tijd moesten de beide commissarissen, Drs. Bas Leenhouts en Mr. Jan Bouma, die de belangen van de Twentse aandeelhouders behartigde, vaak inspringen.

De inpaksters op de expeditieafdeling van De Kroonduif hadden hun eigen visie op het ongeluk. Het was rot voor dat vrouwtje dat maar zo kort van haar goede leventje had genoten, maar voor de weduwnaarspijn van meneer Theo gaven ze geen cent. Dat was met drie maanden wel bekeken. Hoewel er veel verloop was op deze afdeling, wist elke nieuweling dat de jonge directeur een echte rokkenjager was geweest voor hij trouwde.

Toch duurde het, voor Theo's doen, vrij lang voor hij weer naar een vrouw omzag. Hij had een zware tik gehad. Bovendien had hij van Flosje gehouden. Zij had iets onweerstaanbaars gehad en zo zonder zweem van vulgariteit. Dat wisten ook de vrienden van Theo die al gauw hadden bemerkt dat zij bepaalde grenzen hadden te respecteren, al was Flosje niet preuts geweest.

Toen de eerste secretaresse van De Kroonduif, het meisje dat Hugo nog bij de Groot-Handelsbank had weggehaald, vrij plotseling ging trouwen, moest er op korte termijn in de vacature worden voorzien.

- Liever niet zo'n jong ding dat nergens begrip van heeft en na een poosje weer verdwijnt, opperde Hugo, toen hij samen met Theo een advertentie opstelde.

[p. 212]

Theo loerde even over zijn bril naar zijn oudere mededirecteur. Zij onderhielden een gewapende vrede. Het was maar goed dat Theo veel op pad was.

‘Niet te jong,’ dacht Theo. Dat kon wijzen op een soort zelfbescherming. Misschien was het ook bedoeld als een hint voor hem: geen gevrij in dit huis.

Maar niemand had kunnen denken dat het juist Emmy van tante Marjan zou zijn, die een keurige sollicitatiebrief zou schrijven.

Emmy en Leo Wanders hadden het de eerste jaren na hun terugkomst uit Indonesië niet gemakkelijk gehad, maar toen Leo met hard studeren zijn doctoraal had gehaald, was het leed wel geleden. Ieder had Emmy geprezen dat zij zich er zo dapper Amerikaans had doorgeslagen met haar administratieve baan aan dezelfde Economische Hogeschool waar Leo college liep. De zorg voor de baby had ze graag overgelaten aan Leo's moeder. Toen ze, na een jaar behelpen een benedenverdieping aan de Provenierssingel hadden gekregen met een heerlijk grote stadstuin, was er ook voor oma Lien Wanders een betere tijd aangebroken, want het lopen achter een kinderwagen lag haar niet.

De opgroeiende baby gaf zoveel afleiding, dat Emmy zich nauwelijks realiseerde dat ze eigenlijk maar met een saaie degelijke man was getrouwd.

Marjan, Emmy's stiefmoeder, was direct met Arnold naar Den Haag getrokken, blij dat haar zorgenkind in veilige haven was beland. In de nieuwe wijk Bohemen, tegen Kijkduin aan, voelde Arnold zich volkomen thuis tussen de vele oud-indischgasten die hier een flat hadden gekocht. Er werden zelfs speciale kerkdiensten voor hen gehouden. Arnold kon dan zo in-vergenoegd vóór de dienst een beetje slepend meezingen uit de bundel van Johan de Heer.

Ze hadden een dubbele flat aan de Hoefbladlaan kunnen kopen waarvan de bovenverdieping, met eigen ingang, werd betrokken door Frits, die als verkoopleider in een technische groothandel al gauw in staat was te trouwen. Tussen Marjan en haar schoondochter Annemarie de Jong boterde het wel, dank zij het feit dat zij, hoewel dicht bij elkaar, toch gescheiden woonden. Marjan had nu al drie kleinkinderen.

[p. 213]

Eén van Emmy, die het na dat vroegkomertje van de boot er bij gelaten had, en twee van Frits en Annemarie.

Clara was ook getrouwd maar bleef tot nu toe kinderloos. Een bron van verdriet en nauw verborgen wrok tegenover haar man voor wie het helemaal geen gemis bleek te zijn. Hij was leraar, hield van een goede tafel en in de vakantie van reizen, altijd maar reizen. Met Clara had Marjan nu meer te stellen dan met Emmy. Het kon vreemd gaan.

Dat veranderde, toen Leo Wanders een baan kreeg bij het Departement en ook zij naar Den Haag vertrokken. Emmy had haar zin. Ze kochten een duur huis in het nieuwe Bezuidenhout, dat grotendeels nog braak lag na de ramp in 1945. Ondanks de zware lasten moest er een auto voor de deur komen, al was het dan maar een lelijke eend. Emmy stond er op te blijven werken. Ze was nu eenmaal niet huishoudelijk en haar schoonmoeder, die maar moeilijk afscheid kon nemen van de mooie tuin in Rotterdam, trok mee, want wie zou er voor het kind zorgen? Dat kind was nu ook al weer tien jaar geweest.

Puck had de ogen van haar moeder en de mond van haar vader. Zij was niet bijzonder intelligent, maar kon soms heel scherpe opmerkingen maken aan het adres van haar ouders.

Liever was Lien ook naar de wijk Bohemen getrokken, dicht bij Marjan en Arnold, waar het in de meeste trappenhuizen zo heerlijk naar gebrande uitjes kon ruiken. Nu zaten ze ieder aan een andere kant van de stad, maar Marjan vond het wel goed zo. Ze had nog altijd een heimelijke angst voor Emmy, die altijd meer wilde dan eigenlijk kon.

Niemand wist van de controverse tussen de beide directeuren van De Kroonduif, Hugo en zijn jongere neef Theo Leenhouts. Nazaten van de twee broers die tegen het einde van de vorige eeuw uit Zeeuws-Vlaanderen naar Holland waren getrokken.

Toen Theo de sollicitatiebrief van Emmy aan Hugo doorgaf zei hij:

- Niet al te jong, precies wat je wenst.

Hugo vond het niet prettig familie als personeel aan te

[p. 214]

nemen, maar kon dat niet ronduit zeggen, want hij was er zelf ook door Greeth ingehaald en wist drommels goed dat hij een sta in de weg was voor de ambitieuze Theo.

Ze lieten haar komen.

Alleen Greeth was Hugo bijgevallen in zijn bezwaren, maar met de stem van David en Reina viel de beslissing ten gunste van Emmy. Ze vroeg wel een hoog salaris maar ze wist wat ze waard was. Emmy veerde er van op. Het was een nieuw avontuur en dat had ze nodig. Ze snakte naar wat meer spanning in haar leven naast haar serieuze Leo, die goeierd.