Kinderen en erfgenamen

[p. 189]

16

Liesbeth liet zich door de stewardess haar plaats wijzen. Ik heb dan nog wel geen man, dacht ze, maar dit heb ik dan toch. Ze keek door het kleine raampje van de cabine, maar zag alleen maar wat wuivende handen in de verte.

In het vliegtuig zaten nogal wat zakenlui en ook een paar emigranten. De grote stroom van Nederlanders die hun geluk over zee gingen zoeken, ging met de boot. De angst voor een nieuwe wereldoorlog zat er nog diep in en bij de ouderen de wrange herinneringen aan de werkeloosheid.

- Van de drie Nederlanders lopen er twee rond met de gedachte aan emigreren, hoorde ze de jonge man die achter haar zat tegen zijn buurman zeggen.

Zelf zat zij naast een heer van middelbare leeftijd, voor wie het vliegen kennelijk een gewone zaak was. Liesbeth voelde zich een wereldreizigster. Het doel van de reis was dan wel niet zo opwekkend, maar ze had het gevoel dat ze op een heel bepaalde manier leefde nu het vliegtuig tot boven het wolkendek was geklommen en ze verbaasd naar de grillige wollen wattendeken beneden haar keek waarin zo nu en dan een gaatje doorzicht gaf op kruivende golfjes. Verrukkelijk, bediend te worden met lekkere hapjes, sterke koffie, een onderhoudend praatje met je naaste buurman. Die ontpopte zich als bollenhandelaar.

Tegen de nacht werden er dekens en kussentjes uitgereikt. De leeslampjes werden gedoofd en er was alleen nog maar het denderend lawaai van de motoren.

Liesbeth kon de eerste uren niet slapen, maar toen ze na verloop van tijd wakker werd, bemerkte ze dat het hoofd van haar buurman opzij was gezakt, wel wat dicht bij het hare. Ze vond het vermakelijk en herinnerde zich niet of ze een ring aan zijn vinger had gezien. Voorzichtig schoof ze haar hoofdkussentje naar de raamzijde. Je kon nooit weten of dat hoofd nog meer zou zakken. Dan zat je er maar mee.

Ze glimlachte en sliep weer in. 's Morgens aan het ontbijt, toen ieder zich had verfrist en de heren zich hadden geschoren, zag ze dat de bollenhandelaar twee ringen aan een vinger had. Weduwnaar dus.

[p. 190]

In de weinige uren die hen nu nog restten wisselden ze kaartjes en noemde hij haar het adres van een betrouwbare advocaat in Toronto, nadat ze hem met weinig woorden over het doel van haar reis had ingelicht.

- Ik moet er in Montreal uit, maar het is niet onmogelijk dat ik ook nog in Toronto kom. Dan logeer ik in het Carlton Hotel. Terug ga ik over New York, daar zitten onze grootste afnemers.

De naam Leenhouts was hem niet onbekend. Tot Liesbeths verwondering dacht hij daarbij niet aan haar vader, maar aan oom Hugo's eerste roman ‘De zoon die thuisbleef’.

- Ach, je hebt van die boeken die jaar en dag in je kast blijven staan. Destijds toch geen onaardig verhaal al weet ik me niet alles meer te herinneren, verontschuldigde hij zich. - Ja, ik heb drie jaar geleden mijn vrouw verloren. Heb een prima huishoudster die goed is voor de kinderen. Geen mens om mee te trouwen, onder ons gezegd. Trouwen, dat moet je eigenlijk maar één keer in je leven doen. Ik zeg: eigenlijk. Want als er kinderen zijn... enfin, ik zal u daar niet mee vermoeien. Ik wens u een prettige vakantie en sterkte met uw nicht...

Betty stond op de luchthaven. Helemaal geen meelijwekkend vrouwtje maar een jonge, chique geklede vrouw, die haar lijn heel wat beter had bewaard dan zij. Niettemin vloog er een lichte ontroering over dat knappe gezicht, dat, bij nader inzien, toch wel, zeker naar 's lands wijs, behoorlijk opgemaakt was.

Roy, haar zoontje, had zwijgend toegezien. Handen geven was er niet bij, alleen maar een achteloos ‘Hi’. Het ontging Liesbeth niet dat de jongen haar scherp opnam.

Toen hij, thuisgekomen in Betty's flatje, naar haar koffer bleef kijken, liet ze zich vermurwen en gaf ze hem het voor hem bestemde pakje.

Roy was een kwartier gelukkig met de Hollandse molen waarvan de wieken konden draaien. Daarna hoorden ze in de belendende kamer schoten knallen. Hij had er een schietschijf bij.