geld heeft kan met levensgevaar door het prikkeldraad eten kopen van de omwonende inlanders, die nooit hadden kunnen dromen dat hun blanke meesters en meesteressen zo vernederd zouden worden. Wat er in hun harten omgaat weet niemand. Het is revolutie, wat hier gebeurt.
Wanneer drie vrouwen op heterdaad worden betrapt aan de omheining, moet het gehele kamp aantreden en toezien hoe de drie vrouwen met een koord onder de armen worden opgehesen, twintig centimeter boven de grond. De zon brandt fel en de toespraak duurt meer dan een uur. Hier en daar vallen vrouwen neer. Ook Marjan is duizelig. Als Emmy het ziet laat zij haar moeder heimelijk op haar arm leunen.
Totdat plotseling de touwen worden losgemaakt. Er blijkt een hoge Japanse officier op inspectie te zijn gekomen. De commandant, de bloedhond, weet dat hij te ver is gegaan.
Het gelukte Marjan een der bevrijde vrouwen met behulp van Emmy en Clara naar haar slaapplaats te brengen. Zij was niet bij machte iets te zeggen. Haar oksels waren opengescheurd.
Marjan bleef die dag bij haar. Het medelijden van het kamp was ditmaal voelbaar. Er kwamen zelfs kleine versnaperingen.
Later, tegen de avond, begon de vrouw haperend te spreken.
- Ik weet wel wie je bent, zei ze.
- Kennen wij elkaar uit Holland?
- Nee... maar je bent toch een zuster van Hugo Leenhouts?
- Heb je hem gekend?
- Lang geleden, voor hij getrouwd was. Zelfde kantoor.
Ze sloot de ogen.
- Ik zag direct de gelijkenis. Lijk je op Hugo?
- Ze zeggen het.
Later vroeg Marjan: - Hoe heet je eigenlijk?
- Mijn naam is Lien Zwart. Ik trouwde met een oudere collega van Hugo. Mijn man en mijn twee jongens zitten ook in een kamp. Lien Wanders, geboren Zwart.
Opnieuw sloot ze haar ogen.
Auteursrechtelijk beschermd