Volledige werken. Deel 3

[p. 343]

Pieter en Mietje.

Op eene bekende wyze.

't Was middernacht, en felle regenvlagen
Bedekten 't spoor dat heenliep door het dal.
Een jeugdig paer, het boschpad ingeslagen,
Toog huiswaerts heen van feestparty en bal.
En Pieter sprak, in 't sparrenhout gekomen:
‘Hier is de plaets waer ons geen mensch verrast,
Mietje, houd u vast aen de takken van de boomen,
Mietje, houd u vast aen de takken van den mast.’

Het liefje vroeg: ‘Wat wilt gy heden maken?
Oh! lag ik toch by moeder in het bed!’
Toen drukte hy een zoen op heure kaken;
De aenvaller week voor geen gering verzet.
De liefdedrift niet langer meer te toomen,
Sloot hy zich aen heur zwellend borstalbast;
‘Mietje, houd u vast aen de takken van de boomen,
Mietje, houd u vast aen de takken van den mast.’

De nooderwind joeg door de sparrentoppen,
De regen viel met kletterend geluid,
Maer al het nat der neêrgestroomde droppen
En doofde toch hun liefdegloed niet uit.
Het zoetst genot kwam beider ziel doorstroomen
Het weêr scheen kalm; het nat lag uitgeplast.
‘Mietje, houd u vast aen de takken van de boomen,
Mietje, houd u vast aen de takken van den mast.’

Niet lang nadien, het meisje zat te peinzen,
Haer moeder vroeg: ‘Wat schort u, maegdelyn?
‘Spreek, liefste kind, wil my het niet ontveinzen,
God! welk een zucht! zoudt gy gevallen zyn?’ -

[p. 344]

 

‘Neen, moeder, neen! dat hoeft gy niet te schroomen,

 

Daer heb ik steeds te zeer voor opgepast;

 

Want ik hield my vast aen de takken van de boomen,

 

Want ik hield my vast aan de takken van den mast.’