Volledige werken. Deel 3

Aen den Roskam.⁽¹⁾

I.

Zes maenden staet de Roskam nu,
Hy vangt nog altyd even ruw
Met hoon en lasteringen aen,
Om de gordyn klik voor te staen.
Hy heeft met een verwaten hand,
De vryheid van het Vaderland
Met slyk bezwadderd, daer een ambt,
Niet werd door hem aen boord geklampt.
Hy heeft met lasterenden spot,
Den taelbouw in zyn bloei geknot.

(1) Het eerste paragraf van het bovenstaende gedicht is de parodie van een gedicht dat in N^o 26 van den Roskam heelt gestaen, en waer op het eene wederkaetsing is. Op het tweede gedeelte is die aenmerking niet toe te passen.

[p. 292]

 

Gescherpt op hem in dommen haet,

 

Uit pochzucht en uit eigenbaet,

 

Heeft hy in laekbren euvelmoed,

 

Zyn laffen middeleeuwschen voet,

 

Godtergend op elk vrygezind

 

Terneêrgezet, geheel verblind.....

 

Doch hoe zyn roestig tuig ook sny',

 

Haelt hier de vrye harmony,

 

Toch vroeg of laet eens de overhand,

 

Op 's Roskams giftgen addertand.

 

 

 

Toen eens de slang, dat vratig beest,

 

Lang huichlend werkzaem was geweest,

 

En op een harde vyle beet,

 

Zoo werden heure tanden sleet,

 

In 't zeevren op het hechte stael.

 

Zoo is 't met 's Roskams lastertael,

 

Die 't vry begryp te keer wil gaen,

 

Maer 't knagen eens zal laten staen;

 

Want al dat kwyl en dat venyn,

 

Zal eens heur eigen doodstraf zyn,

 

Hoe fel hy tiert en raest en schimpt,

 

Hoe meer vooruitgang wint en klimt.

 

 

 

Vast maekte 't geld hem stekeblind.

 

Hy draeit en keert naer allen wind,

 

Doch ruimt de baen ras, die hy lang

 

Bezeeverd heeft gelyk een slang.

 

Van 't blazen en het raetlen moê,

 

Zal eens ons opgeheven roê,

 

Hem geeselen tot hy bezwykt;

 

Daer in ons vaen, vooruitgang prykt.

II.

Dus durven wy, Schrobbers, voor 't volk ons hier uiten,
Wy stappen den weg der betaming niet buiten;
Wy vielen nooit burgeren aen van fatsoen,
Zoo als al die lafaerds en platbroeken doen,
Die loos hun systeem, als een mate met boonen
Opzetten, om zoo aen de onnoozelen te toonen,

[p. 293]

 

Dat beter geen blad, als het hunne er bestaet,

 

Om dat het zich steunt op verkwezelden praet.

 

Schynheilige! lastraers met dubble gezigten!

 

Wy zullen der natie in 't kort eens berigten,

 

Wie ge eigenlyk zyt, wat ge vroeger al waert,

 

Dan kenne elk den duivel aen pooten en staert.

 

En wilde De Laet ook bewyzen met eede

 

Dat hy noch Conscience in den schandkam ooit mede

 

Zou hebben geschreven, hy liegt als een fiel!

 

Zoo zwart van geweten als zondig van ziel.

 

Zy hebben hier de eendracht den strot afgestoken,

 

De Olyftak is door hun intrigen gebroken,

 

't Moet alles verzinken voor 't huichelbegrip.

 

De waerheid zal stuiten op 's bygeloofs klip. -

 

Vaerwel dan, al de arbeid van zeventien jaren!

 

O dichtkunst! die 'k meermaels met levensgevaren,

 

Van beulen omsloten, verdedigen dorst.

 

Myn hart klopt my zuiver en vry in de borst,

 

'k Heb nimmer gehuicheld, of nimmer gelogen,

 

Maer 't valsche bevochten en voor ieders oogen,

 

De onwaerheid gespogen in 't slangen gezigt;

 

En dat was my immer een dierbaren pligt.

 

Maer klein is uw aental, gy vrydomvermoorders!

 

Gy burgerverleiders, gy eenheidverstoorders;

 

Kraeit nog geen triumf, uw stellaedje stort neêr;

 

Een Hercules temde eens den helhond Cerbeer.

3 July 1847.