Volledige werken. Deel 3

(1884)–Theodoor van Rijswijck– rechtenstatus


Soldatenliedje. Eene herinnering myner jeugd. Wy dragen voor het vaderland 't Geweer by pak en zak, En, vloekend op den vredestand, Is 't kaertspel ons een dierbaer pand, Naest snaps en rooktabak. En zoo vervliegt al vlug ons pré In bierhuis en in kabaré. Zy weegt, waerachtig, bitter licht, Want kost en smeer en wasch Rooft schier de helft van haer gewicht; En trekken wy een scheef gezicht, Men wyst ons op de kas. Niets dat ons meer verheugen kan; Want glas en borrel klinken dan.
[pagina 286]
Dan zetten we ons, kroeg uit kroeg in, Naest flinke vrysters neêr; Ons blakert de ongebonden zin, Wy streelen haer en wang en kin, En wenschen nog naer meer. Ja, vast is hy een braef soldaet, Die tot zoover zyn dienst verstaet. Met liefde, die een avond duert, Is een soldaet voldaen; Des anderdaegs, in de eigen buert Als gistren, zoekt hy, aengevuurd, Of hy iets nieuws treft aen; Want, waer er lichte poppen zyn, Daer drinkt men licht den brandewyn. En worden wy eens voor ons straf Geplakt in 't donker kot; Dat schrikt een' braef soldaet niet af, In vreugd vervliegt de tyd als kaf, Wy troosten ons in 't lot. En is ons vonnis doorgestaen, Wy blyven d'eigen weg begaen. En als ons afreisdag genaekt, Zyn we, als onwillig, bly; Wy hebben 't zeker bont gemaekt, Maer 's werelds vreugd heeft ons gesmaekt, En in de maetschappy Zal, makkers, ons dit nuttig zyn; Schenk in den laetsten brandewyn! 1847.