Volledige werken. Deel 3

De Verliefde Drenkelingen.
(Naer een oud vlaemsch liedje).

Een knaep, die langs de duinen trad,

By luid en bitter weenen,

Riep vischjes, vischjes uit het nat,

Waer is myn lief? Waer is myn schat,

Waer is myn meisje henen?

Hy liet zyn liefje uit beêvaert gaen

En zag haer over varen.

Maer zie, er rukte een draeiwind aen....

Hy zag het bootjen omme slaen

En zinken in de baren.

En daerom vroeg de knaep aen 't meer,

Zyn armen opgeheven,

‘Ach vischjes, vischjes geeft haer weêr,

Eer ik van hartewee verteer,

Eer my de smart doe sneven.’

[p. 279]

 

Zy had hem nog, voor dat de vloed

 

Het vaertuig hield bedolven,

 

En voor de orkaen kwam aengespoed,

 

Van uit de ranke boot begroet

 

Aen de oever van de golven.

 

 

 

Daerom was 't dat hy angstig liep,

 

Langs de overspatte zoomen,

 

En als een zinnelooze riep:

 

‘O vischjes, laet uit 's afgronds diep,

 

Myn meisje weder komen!’

 

 

 

Drie dagen bleef hy by het strand,

 

Wanhopig ommezweven;

 

En, toen de smart hem had vermand,

 

Heeft hy er in het grauwe zand

 

Den matten geest gegeven.

 

 

 

De stroom rolde in dat oogenblik

 

Zyn baren strandwaerts weder,

 

En schonk zyn lyk heur bed van slik;

 

Het maentje alleen zag, droef van blik,

 

Op 't graf van beide neder.

 

 

 

En soms nog hoort de haringbuis,

 

Langs deze streek geslagen,

 

Des nachts, hoog boven 't windgesuis,

 

Een schaduwe in het schelpig gruis,

 

Zoo hartverscheurend klagen:

 

 

 

‘Keer weêr, myn lief, keer weêr myn schat,

 

Ach! antwoordt op myn stenen,

 

En vischjes, vischjes uit het nat,

 

Dat om my henen rolt en spat,

 

Waer is myn meisje henen!’

1847.