Volledige werken. Deel 3

Van Alles Wat.

Ik dorst my vroeg in 't kunstperk wagen,
Niet om de grooten te behagen,

Maer 'k wilde een naem in myne stad;

Scheen ik eens Geus, 'k scheen ook eens kwezel,
'k Sprong van den os steeds op den ezel;

Ik schreef van alles wat.

Veel riepen my het bravo! tegen,
Omdat myn lied'ren als een regen,

Hun plots'lings kwamen toegespat.

Veel zegden onder 't voorhoofd plooijen:
‘Wat blyft die rymelaer toch knoeijen?

Hy schryft van alles wat.’

‘Braef!’ klonk het ginter, ‘stout gesproken!
Zoo wordt onz' tael naer eisch gewroken,

Die geen verdediger meer had!’ -

[p. 228]

 

‘Ach’ klonk het elders ‘zoo 'n koepletten,

 

Gaen u eens in d'amigo zetten,

 

Gy schryft van alles wat.’

 

 

 

Dees sprak: ‘ge zult eens ver geraken,

 

ô Dichter! gy verstaet uw zaken,

 

En zyt den grooten hoop te plat.’

 

Geen riep: ‘dat zal hier nooit bevallen,

 

Die jongen is gewis aen 't mallen,

 

Hy schryft van alles wat.’

 

 

 

Hier wierp men my het eerloof tegen;

 

Daer lei men stroppen op myn wegen;

 

Dan dacht men me eindlyk afgemat,

 

En jaren achtereen verzwonden,

 

En zie, nog tot op deze stonden,

 

Zing ik van alles wat.

 

 

 

Zoo deed ik van myn vroege lente;

 

Myn snaertuig bleef me een eeuw'ge rente,

 

Waer niemand d'opbrengst van bevat;

 

Geen eerzucht kon myn luit doen klinken:

 

Steeds by myn makkers onder 't drinken.

 

Zong ik van alles wat.

 

 

 

'k Heb 's Almagts lof myn harpe ontwrongen,

 

Ik heb voor liefde en wyn gezongen,

 

En 'k schold op Wael en fransche rat,

 

Die door 't bewind gestaefd, in Vlaendren,

 

's Volks regt verbryzelden tot spaendren:

 

Ik zong van alles wat.

 

 

 

Zag ik myn iever nooit beloonen,

 

Te forscher klonken myne toonen,

 

Herhaeld in elke vlaemsche stad;

 

En ook, zoo lang myn pols zal jagen,

 

Slechts om myn inspraek te behagen,

 

Zing ik van alles wat.

1846.