Volledige werken. Deel 3

[p. 221]

Voorzang.

Dichtren! Broedren in de tael!
Neen, geen blyde toon geheven....
Gunstig was dit jaer ons niet,
Dat zyn taek heeft afgeweven;
Nydig heeft het ons gezweept,
Ons herhalend hang geteisterd.
Geev' de Heere dat we in 't nieuw,
Balsem die de kneuzing pleistert
Zaemlen, die de wonden heelt,

Broedren, er is moed van noode,
Daer de vyand zich verstout.
Willems sluimert in den doode;
Hy was aller steunpilaer,
En werd ons te vroeg ontnomen;
Slechts de bastaerd juichte er om
En dacht onze vlugt te toomen,
Zaeijend schimp en lasterschrift,
Vele hooggestegen vreemden,
Aen het roer des lands geplaetst,
Hoonden 't volk van Vlaendrens beemden,
Scholden onze burgren uit,
Voor een hoop misleide dwazen,
Die, in domheid opgebragt,
Steeds op achteruitgaen azen,
Zoo in spraek als volksbestaen:
Die men eindlyk uit moest hongeren,
En verdelgen tot den grond;
Om eens uit den stam der jongeren,
Een verfranscht geslacht te zien,
Dat voor 't valsch begrip zou buigen,
En wyl het zyn tael vergat,
Het verderflyke in moest zuigen.

[p. 222]

 

O! daer bloedde ons 't harte van;

 

Velen stonden toen neêrslachtig,

 

Met het oog ter aerd' gebukt.

 

Maer, aen pligt en eed gedachtig,

 

Hief der dichtren rei den kop,

 

Met ontvlamde en strakke blikken,

 

En de harpen klonken luid,

 

Om het onbetaemlyk schrikken

 

Te verwurgen in de wieg.

 

Ja, wy durfden 't volk bezweren,

 

Dat nooit vreemde bastaerdy,

 

't Vlaemsche hart zou overheeren:

 

Dat wy op der vaedren boôm

 

Immer Vlamen zouden wezen,

 

Trots die lastring en dien hoon.

 

Dat wy op het grootsch voordezen

 

Zouden roemen tot den dood,

 

Hoe 't verderf ons moog bestoken,

 

Trots der magtigen bestaen;

 

Eenmael worden wy gewroken!

 

 

 

Dichtren! op met zang en lied!

 

Wilt het godenspeeltuig klemmen,

 

Om 's lands kindren door uw zang,

 

Tot hardnekkigheid te stemmen,

 

In 't volharden naer het doel,

 

Dat ons Natie moet ontvonken,

 

Om eens in der volkren rei,

 

Als een vryen stam te pronken,

 

Die zyn tael en regten heeft.

 

 

 

Komt, met nieuwen moed aen 't stryden!

 

Wie er voor de zaek bezwyk',

 

'k Zal zyn vromen dood benyden.

 

Zoo deed ook het voorgeslacht,

 

In het land dat wy bewoonen,

 

Zangren! komt, ten heilgen stryd,

 

God geev' kracht aen onze toonen.

1846.